Προσπαθώ να σκεφτώ έναν κόσμο χωρίς άντρες. Κλείνω τα μάτια και βλέπω παντού γυναίκες. Ok, προς στιγμή δεν έχω πρόβλημα, αγαπώ τις γυναίκες. Εξακολουθώ να έχω τα μάτια κλειστά και κοιτάω λίγο πιο μακριά. Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες. Ταξιδεύω σε άλλη χώρα. Παντού γυναίκες. Κανένας άντρας. Πουθενά. Ok, δεν μου αρέσει. Καθόλου. Ανοίγω τα μάτια. Προφανώς ένας κόσμος χωρίς άντρες είναι σκέτη φρίκη. (Και φαντάζομαι πως κάτι αντίστοιχο λέτε, αγόρια, και για εμάς).

Πριν από δύο ημέρες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα του Άνδρα. Και ναι, έχετε δίκιο δεν τη «γιορτάσαμε» όσο θα έπρεπε. Δεν ποστάραμε φωτογραφίες στο instagram με αφιερώσεις, όπως κάνουμε την Ημέρα της Γυναίκας ή την Ημέρα της Μητέρας, για παράδειγμα. Προσωπικά, την ξέχασα τελείως. Σιγά όμως μη σας πείραξε. Αφού εσείς τα κοροϊδεύετε αυτά. Παύση. Βέβαια, μόλις σκέφτηκα ότι μία φορά είχα θυμηθεί την Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα και είχα πάει στον μπαμπάκα μου να του ευχηθώ, ο οποίος προφανώς δεν ήξερε καν την ύπαρξη της συγκεκριμένης γιορτής, και χάρηκε. Πολύ. Χάρηκε που πήρε πολλά φιλιά, αγκαλιές και γλυκόλογα έτσι, από το πουθενά.

Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ πως οι άντρες είναι πιο ευαίσθητοι από εμάς. Αλήθεια, το πιστεύω. Είναι εξωτερικά πιο δυνατοί, αλλά, για έναν περίεργο λόγο, εσωτερικά σπάνε πιο εύκολα. Εμείς απλά ραγίζουμε. Έχεις δει ποτέ κάποιον άντρα να κλαίει; Φαντάζομαι πως ναι. Κι εγώ. Ήταν ό,τι πιο έντονο έχω νιώσει. Γιατί, όταν βλέπεις έναν άντρα δυνατό, περήφανο, σκληρό που υποτίθεται «δεν κλαίει ποτέ», να λυγίζει, τότε νιώθεις την καρδιά σου να γίνεται χίλια κομμάτια. Από την άλλη, έχεις δει κάποιον άντρα να γελάει με την ψυχή του; Φαντάζομαι πως ναι -διαφορετικά κάτι κάνεις λάθος! Ε, είμαι σίγουρη πως έχεις προσέξει πως, όταν γελάει με την καρδιά του, γελάει σαν μικρό παιδί. Μα, θα μου πεις, μικρά παιδιά δεν είναι οι άντρες; Πράγματι. Μικρά και αξιολάτρευτα παιδιά.

Αν με ρωτάς λοιπόν, αν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς τους άντρες -τους άντρες της ζωής μου- τότε η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική. Όχι, δεν γίνεται. Χρειάζομαι τον πατέρα μου γιατί είναι η ασπίδα μου. Η δύναμή μου. Το καταφύγιό μου. Όταν έχει φουρτούνα μόνο εκείνος μπορεί να με σώσει. Χρειάζομαι τον αδερφό μου γιατί είναι η παρέα μου. Είναι το αίμα μου. Είναι όλες οι παιδικές μου αναμνήσεις. Είναι το γέλιο μου. Μόνο εκείνος ξέρει να κρατάει καλά τα μυστικά μου! Χρειάζομαι -πλέον- και τον άνθρωπό μου γιατί είναι η αγκαλιά μου Το λιμάνι μου. Η χαρά μου. Η ηρεμία μου. Το χέρι που με σηκώνει όταν πέφτω. Μόνο εκείνος ξέρει να με κοιτάει και να βλέπει την καρδιά μου.

Αυτά.

Καλή εβδομάδα!

 

Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ:

 

instagram: www.instagram.com/dutchesss_/
twitter: www.twitter.com/dutchesss_
facebook: www.facebook.com/doukissa.nomikou/
snapchat: dutchesss_nom

Δ.Ν.