Δεν θα σου πω ψέματα. Δεν μου άρεσαν πάντα τα Χριστούγεννα. Υπήρξαν χρονιές που ήθελα να τα περάσω μόνη μου, στο δωμάτιο μου. Αυτή η "αναγκαστική" χαρά και ευτυχία, για κάποιο λόγο με πίεζε. Και μόνο όταν ξεστολίζαμε το δέντρο ένιωθα ανακούφιση. (Και μόνο που το λέω αυτό βέβαια στεναχωριέμαι.) Ευτυχώς δεν ήταν πολλά αυτά τα μελαγχολικά Χριστούγεννα. Ευτυχώς κατάλαβα γρήγορα πως αυτή η γιορτή είναι η πιο μαγική γιορτή του χρόνου. Τότε άλλωστε γίνονται θαύματα. Έρχεσαι κι εσύ, μοιράζεις τα δώρα σου -μπόλικη μαγεία, χαρά και ανθρωπιά- και όλα είναι κάπως πιο όμορφα.
Πιστεύω σε εσένα. Δεν έχασα ποτέ την πίστη μου. Δεν ξέρω αν έχεις άσπρα γένια και κόκκινα ρούχα, ξέρω όμως ότι έρχεσαι κάθε χρόνο. Οκ, δεν φέρνεις υλικά αγαθά, φέρνεις όμως κάτι σημαντικότερο και ουσιαστικότερο. Φέρνεις αγάπη. Και αυτήν την αγάπη έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Καλά όχι ότι θα μας χαλούσαν και μερικά μετρητά να ξεχρεώσουμε κάτι "εκκρεμοτητούλες" που έχουμε ως χώρα. Αλλά την αγάπη μην σταματήσεις ποτέ να μας την προσφέρεις.
Βλέπεις άλλωστε τι γίνεται. Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους. Γονείς-τέρατα βασανίζουν παιδιά, "φίλοι" προδίδουν φίλους κ.ο.κ. Αυτή η κρίση -η κρίση αξιών- είναι χειρότερη. Αυτήν θέλω να εξαφανίσεις. Μπορείς; Αυτό σου ζήτω.
Η δική μου λίστα με τα δώρα λοιπόν δεν είναι μεγάλη. Αν μπορείς, φέρε ένα τσουβάλι με αγάπη και ειρήνη. Τόσο κλισέ, βαρετό και "ξενέρωτο" αυτό που ζητάω, καθόλου όμως -δυστυχώς- δεδομένο.
Με αγάπη,
Η (πάντα) μικρή Δούκισσα
Υ.Γ. Επειδή επιμένεις, εντάξει φέρε μου και ένα κόκκινο σκουφάκι με χρυσόσκονη! Και να είναι μαγικό, να μπορώ δηλαδή να βγάζω από μέσα ό,τι θέλω! Φέρε αν μπορείς ένα για μένα και ένα για τον Χουτς! Του Χουτς να βγάζει φαγητό! Ευχαριστούμε! ;-)
