Πάντα ήταν το καταφύγιό μου. Η παρέα μου, στις δύσκολες στιγμές. Μην γελάς, σου λέω αλήθεια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα πάνω στη θάλασσα και με μπαμπά πρώην καπετάνιο καταλαβαίνεις πως δέθηκα μαζί της ακαριαία. Κάθε φορά που ήμουν ευτυχισμένη, ερωτευμένη, χαρούμενη, πήγαινα δίπλα της και απλά ...τη χάζευα. Την κοιτούσα και ταξίδευα. Από την άλλη μεριά, κάθε φορά που ήμουν μπερδεμένη, στεναχωρημένη, θυμωμένη, πήγαινα ξανά κοντά της. (Και για έναν περίεργο λόγο ήταν κι εκείνη φουρτουνιασμένη, άγρια, ανακατεμένη. Λες και ήθελε να με παρηγορήσει). Και όπως με δύναμη έσκαγαν τα κύματά της στα βράχια και ξέσπαγε τον θυμό της, έφευγε και ο δικός μου θυμός...
Τέλος πάντων, σήμερα όχι, δεν είμαι θυμωμένη. Αντιθέτως. Είμαι ευτυχισμένη. Και ευγνώμων. Για όλα όσα έχουν έρθει. Για όλα όσα θα έρθουν.
Κοιτάζω τη θάλασσα και χαμογελώ.
Αυτή είναι στιγμή ευτυχίας.
Σ' ευχαριστώ Θεέ μου.
