Τι γίνεται, λοιπόν, όταν κάποιος άλλος ορίζει τη δική μας τη ζωή; Τι γίνεται για παράδειγμα όταν άνθρωποι περπατούν αμέριμνοι στον πιο κεντρικό δρόμο της Κωνσταντινούπολης την ώρα που ένας τρομοκράτης καμικάζι ανατινάσσεται; Πρώτη είδηση σε όλα τα ειδησεογραφικά sites το σαββατοκύριακο ήταν η νέα αιματηρή βομβιστική επίθεση που έγινε το πρωί του Σαββάτου στην Κωνσταντινούπολη με 5 ανθρώπους (μαζί με τον βομβιστή αυτοκτονίας) να χάνουν τη ζωή τους και 36 να τραυματίζονται. Ο βομβιστής λένε πως ήθελε να προκαλέσει περισσότερα θύματα, όμως πανικοβλήθηκε και πυροδότησε νωρίτερα τον εκρηκτικό μηχανισμό. Σιωπή. Ποτέ δεν θα το καταλάβω αυτό. Με το μικρό μου μυαλό σκέφτομαι για ποιο λόγο να το κάνει κάποιος αυτό; Για ποιο λόγο να θυσιάσει τη ζωή του αλλά και τη ζωή πολλών αθώων ανθρώπων; Στο βωμό της θρησκείας; Ποιος Θεός θέλει τον πόλεμο; Ποιος Θεός θέλει θύματα; Προφανώς, τα ερωτήματα είναι ρητορικά, για μένα όμως θα μείνουν για πάντα αναπάντητα. Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί να είναι έτσι ο κόσμος μας.
Από την άλλη, τι γίνεται όταν αεροσκάφος συντρίβεται κατά την προσγείωσή του σε ρωσικό αεροδρόμιο με 62 ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους, ανάμεσά τους και 4 παιδιά; Όταν ένα λεωφορείο γεμάτο με φοιτητές στην Ισπανία ανατρέπεται πάνω στην άσφαλτο, στερώντας τη ζωή 14 νέων; Ούτε αυτοί επέλεξαν να τελειώσει έτσι η ζωή τους. Δεν θέλω να σκεφτώ τους δικούς τους, που έμειναν πίσω, σοκαρισμένοι και ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί. Ο πιλότος του αεροσκάφους ήταν Κύπριος και σε λίγο καιρό θα γινόταν πατέρας. Σιωπή. Για όλους αυτούς που χάθηκαν και για τις οικογένειές τους.
Πριν από λίγες μέρες, όμως, είχαμε και την αποφυλάκιση του Γιώργου Ρουπακιά, του δολοφόνου του Παύλου Φύσσα, λόγω παρέλευσης του ανώτατου «επιτρεπτού» ορίου προσωρινής κράτησης. Επικαλούμαι για άλλη μια φορά το αθώο-αφελες μου μυαλό και διερωτώμαι: Για ποιο «επιτρεπτό» όριο μιλούν; Δηλαδή δεν «επιτρέπεται» να τον κρατήσουν παραπάνω μέχρι να γίνει η δίκη; Αφού ο άνθρωπος έχει ομολογήσει. Δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Πώς γίνεται να βγαίνει έξω; Δεν θα μιλήσω κι εγώ για αυτή τη μητέρα που βλέπει τον δολοφόνο του παιδιού της να πηγαίνει στο σπίτι του. Μόνο εκείνη ξέρει τον πόνο και την οργή που νιώθει. Τι να πω και για όλους εμάς, που είμαστε θεατές ενός κακογραμμένου και κακοσκηνοθετημένου έργου; Στο οποίο δεν ήμασταν πρωταγωνιστές. Αυτή τη φορά. Γιατί την επόμενη...; Πού ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει; Πού ξέρουμε ότι μια ωραία μέρα δεν θα βρεθεί κάποιος που θα θέλει να μας βιάσει, να μας χτυπήσει, να μας σκοτώσει; Δεν πρέπει να φοβόμαστε, λένε. Γιατί, ποιος μας εγγυάται την προστασία μας από τα κτήνη που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ρωτάω εγώ. Σιωπή.
Και, μιας και αναφέρθηκα σε κτήνη, διάβασα και τις δηλώσεις της μαμάς της μικρής Μυρτους που τον Ιούλιο του 2012 βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια στην Πάρο από έναν Πακιστανό. Σήμερα, μετά από 4 χρόνια, το κορίτσι είναι σε αναπηρικό καροτσάκι, δεν μιλάει, δεν περπατάει, ζει σε κέντρο αποκατάστασης ακολουθώντας ειδικές θεραπείες και η μητέρα της εύχεται να μην πάθει κανείς άλλος αυτό που έπαθε η κόρη της. Η δίκη του δράστη πήρε αναβολή, λόγω απεργίας. Σιωπή.
Αλλά όχι. Δεν γίνεται να σωπάσουμε πάλι. Δεν γίνεται να σωπαίνουμε πάντα. Ο πόνος είναι βουβός, αλλά τα γιατί είναι εκκωφαντικά. Γιατί να συμβεί κάτι τέτοιο σε ένα απροστάτευτο παιδί; Γιατί από τη μία στιγμή στην άλλη να γίνει θύμα μιας τέτοιας βάρβαρης πράξης που θα αλλάξει δυστυχώς όλη του τη ζωή; Και γιατί δεν έχει τιμωρηθεί ακόμη αυτό το κτήνος; Γιατί κτήνος είναι όποιος κάνει κάτι τέτοιο, από όπου και αν είναι, όποια κι αν είναι η καταγωγή του.
Πώς χωρούν τόσες τραγωδίες σε τόσο λίγες σειρές; Και πόσες ακόμη τραγωδίες δεν γράφονται καθημερινά τους τελευταίους μήνες στα σύνορά μας; Ας μην μιλήσω κι εγώ για τους πρόσφυγες και το δράμα αυτών των ανθρώπων που έφυγαν από μια εμπόλεμη χώρα προς αναζήτηση μιας νέας, ειρηνικής πατρίδας. Ας μην μιλήσω κι εγώ για τον εφιάλτη που ζουν στο Αιγαίο, για τα παιδιά που χάνονται. Ούτε για την εκμετάλλευση που βιώνουν. Θα μιλήσω, όμως, για την Ανθρωπιά των Ελλήνων, την αυτοθυσία και την ευαισθησία που έδειξαν σε ανθρώπινο επίπεδο. Γιατί σημασία ναι, έχουν τα σύνορα και όσα κάθε χώρα έχει διεκδικήσει με σκληρούς αγώνες στο πέρασμα των χρόνων, όμως μεγαλύτερη σημασία έχει ο ίδιος ο Άνθρωπος. Ανεξαρτήτως χρώματος, φύλου και εθνικότητας.
Και, την ίδια στιγμή, οι καθημερινές τραγωδίες που ζουν μεμονωμένα οι άνθρωποι αυτής της χώρας περνούν στα «ψιλά γράμματα». Και το μέτρημα απλώς χάνεται. Και ο πόνος γίνεται μεγαλύτερος.
Κλείνω τα μάτια και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Δεν θέλω άλλη σιωπή. Συνήθως στα δύσκολα ακούω μια φωνούλα να λέει πως όλα καλά θα πάνε. Αυτό έχω ανάγκη να ακούσω σήμερα. Πως το καλό δεν χάνεται. Θα βρει τρόπο να λάμψει. Και ναι, το πιστεύω ακόμη.
Καλή εβδομάδα,
Δ.Ν.
