Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από εκείνη την πανέμορφη ημέρα... Νιώθω περίεργα. Από τη μία σκέφτομαι πως τα θυμάμαι όλα σαν να έγιναν εχθές, από την άλλη όμως νιώθω πως ο καιρός πέρασε πάρα -μα πάρα- πολύ γρήγορα. Πότε μου έκανε την πρόταση, πότε κάναμε το #dutchelorette με τις φίλες μου, πότε άρχισα να οργανώνω όλες τις λεπτομέρειες, πότε ήρθε η μεγάλη ημέρα, πότε τελείωσε... απίστευτο. Time flies!

Ευτυχώς, είχα καταφέρει να απολαύσω όλη την περίοδο της προετοιμασίας. Χωρίς άγχος, χωρίς στρες, χωρίς ένταση. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω εκείνον χαρούμενο, να τον βλέπω να χαμογελάει. Και άρα να χαμογελάω κι εγώ. Αυτό λέω και στην κολλητή μου που ετοιμάζεται να παντρευτεί. Αυτό λέω και σε εσένα. Να είσαι χαλαρή και ευτυχισμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας. Άλλωστε, τελικά αυτούς τους μήνες θα θυμάσαι γλυκά. Γιατί για φαντάσου να μαλώνεις με όλους και με όλα, και με το αγόρι- άντρα σου, να έχεις νεύρα, να είσαι στην τσίτα, να κλαις και να φωνάζεις επί 6 μήνες; Ε, τότε αναπόφευκτα εκείνη τη μία μέρα που αξίζεις να είσαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο, δεν θα είσαι. Δυστυχώς.

Anyway.

Αυτό που θέλω να σου πω σήμερα είναι πως πριν από λίγες ημέρες μου έστειλε ο Δημήτρης Πανουλής, ο φωτογράφος του γάμου μας, ένα μέιλ με περίπου 4.000 φωτογραφίες! Δεν είχα προλάβει να τις δω τότε, αλλά σήμερα ανυπομονούσα από το πρωί να τις δω μία-μία και να ξαναζήσω εκείνη την ημέρα από την αρχή. Και να σου πω την αλήθεια πίστευα πως δεν θα συγκινηθώ. Όμως έκανα λάθος.

Αυτά για την ώρα. Πρέπει να συνεχίσω το ξεκαθάρισμα. Αν και δυσκολεύομαι πολύ. Θέλω να τις κρατήσω όλες! Ειδικά αυτές που πειράζουμε ο ένας τον άλλον. Αυτό άλλωστε λατρεύω σε εμάς.