Αν κάνεις μια βόλτα στο δρόμο χωρίς να είσαι αφηρημένη ή βυθισμένη στα προβλήματα και τις υποχρεώσεις σου, αν αρχίσεις να παρατηρείς τους ανθρώπους καλύτερα, αν νοιαστείς γι' αυτούς -κι ας μην τους ξέρεις- τότε θα συνειδητοποιήσεις πως υπάρχει μπόλικος πόνος εκεί έξω. Υπάρχει μοναξιά, μιζέρια, δυστυχία. Υπάρχει ένα συναισθηματικό κενό. Και πολλά νεύρα. (Αυτό, ειδικά, το καταλαβαίνεις αν οδηγήσεις έστω και 5 λεπτά στο κέντρο. Οι κόρνες και τα μπινελίκια που θα ακούσεις είναι αμέτρητα).

Μου αρέσει να παρατηρώ τους γύρω μου, να προσπαθώ να μπω στο μυαλό τους, να καταλαβαίνω τι έκαναν πριν ή τι θα κάνουν μετά. Όχι, δεν είμαι τόσο κουτσομπόλα. Θέλω να καταλάβω για παράδειγμα γιατί εκείνη τη στιγμή το νεαρό κορίτσι περπατάει σκυφτό στο πεζοδρόμιο χωρίς να χαμογελάει. Μάλωσε με την κολλητή της; Με το αγόρι της; Με τους γονείς της; Δεν έγραψε καλά σε ένα τεστ; Είναι απλώς ανόρεχτη; Έχει νεύρα; Οκ, μια φορά δικαιούται να είναι down. Ναι, αλλά το ξέρω αυτό το κορίτσι, αναγνωρίζω τα πυκνά καστανά μαλλιά του, τα μελαγχολικά του μάτια, την αστεία -και χαρούμενη- φούξια τσάντα που είναι ζωγραφισμένη με έναν μαρκαδόρο. Αυτή η τσάντα δεν ταιριάζει σε αυτό το πλάσμα. Αυτή η τσάντα δείχνει πως κάποτε αυτή η κοπέλα ήταν πραγματικά χαρούμενη. Τι μπορεί να έχει αλλάξει; 

Το ξέρω αυτό το κορίτσι. Μου θυμίζει ένα άλλο, που κάποτε η μοναδική κολλητή που είχε της «έκλεψε» το αγόρι που αγαπούσε για χρόνια. Ναι, ήμουν εγώ. Ήμουν βέβαια αρκετά μικρότερη -γύρω στα 13- και είχα έναν -πλατωνικό φυσικά- έρωτα με ένα αγόρι. Εκείνος δεν το ήξερε, εγώ όμως τον αγαπούσα. Μέχρι που η κολλητή μου έγινε το κορίτσι του -πλατωνικά πάλι. Ε, εκεί έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είχα προδοθεί. Και από τους δύο. Ευτυχώς το ξεπέρασα. Η φίλη μου γύρισε ζητώντας μου συγγνώμη -τίποτα δεν ήταν ξανά το ίδιο- και εκείνο το αγόρι με διεκδικούσε μέχρι την τρίτη λυκείου - και έτρωγε απανωτές χυλόπιτες, τις οποίες φυσικά ευχαριστιόμουν με όλη μου τη ψυχή. Σκορπίνα βλέπεις ;-)

Το ξέρω αυτό το κορίτσι. Είσαι εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το κείμενο και σκέφτεσαι ότι όλα χάθηκαν μαζί με εκείνο το αγόρι. Το αγόρι που σε άφησε, το αγόρι που δεν σε θέλει, το αγόρι που σε πρόδωσε, το αγόρι που δεν ξέρει καν το όνομά σου. Κι όμως, όχι, τίποτα δεν χάθηκε. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Θα ξανά-ερωτευτείς, θα ξανά-αγαπήσεις, θα ξανά-πληγωθείς, θα πληγώσεις κι εσύ, θα προδοθείς, ελπίζω να μην προδώσεις -αλλά κανείς δεν ξέρει. Αυτή είναι η ζωή. Και αυτή η ζωή είναι ωραία. Με τα πάνω και τα κάτω της. Φρόντισε μόνο, τα «πάνω» να είναι περισσότερα από τα «κάτω». Και αυτό είναι στο χέρι σου. Αυτό είναι δική σου επιλογή. Το πώς επιλέγεις να αντιμετωπίσεις μια απογοήτευση ή μια προδοσία είναι στο χέρι σου. Σήκωσε το κεφάλι, κοίτα ψηλά, δες τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Αντιμετώπισε τις δυσκολίες με χαμόγελο. Αυτό που ταιριάζει με τη χρωματιστή σου τσάντα.