Είμαστε δυνατοί, είμαστε θαρραλέοι, αρκεί να παίρνουμε σωστές αποφάσεις και να είμαστε ενωμένοι.
Η σημερινή ημέρα ωστόσο είναι και μέρα νοσταλγίας για εμένα. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια και τις σχολικές γιορτές και παρελάσεις. Μάλιστα το πρωί, χαζεύοντας το άλμπουμ με τις -πολύ- παλιές φωτογραφίες βρήκα στιγμιότυπα από την πρώτη μου παρέλαση.
Ήμουν 4-5 ετών και πήγαινα προνήπιο. Ήμουν συνέχεια δίπλα με την κολλητή μου, τον αδερφό μου (το αγοράκι στα δεξιά) και ένα αγοράκι που μάλλον μου άρεσε (το ξανθό αγοράκι στα αριστερά). Αυτό βέβαια που παρατήρησα σχεδόν σε όλες τις φωτογραφίες είναι ότι από τότε είχα ανακαλύψει ... το duck face!!!
Δεν ξέρω αν έφταιγε το αγοράκι που μάλλον μου άρεσε και προσπαθούσα να το παίξω γοητευτική, δεν ξέρω αν ένιωθα άγχος και για να το ξορκίσω έκανα αυτή τη γκριμάτσα ή αν ένιωθα μεγάλη περηφάνια και μου έβγαινε στο στόμα ή αν ήμουν τόσο μπροστά που ήξερα πως μερικά χρόνια μετά αυτή η έκφραση θα είναι η πιο διαδεδομένη παγκοσμιως(!) Ξέρω όμως πως ήμουν έτσι σε όλη την παρέλαση! Έτσι τουλάχιστον μαρτυρούν οι φωτογραφίες και έτσι μου λέει και η μαμάκα μου γελώντας!
Χρόνια πολλά!
