Όλοι μας είμαστε συγκλονισμένοι. Παγωμένοι. Θεατές μιας ταινίας. Επιστημονικής φαντασίας. Μπα, λάθος. Ούτε στη φαντασία μας δεν θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά. Η ταινία είναι θρίλερ. Για γερά στομάχια. Κι εμείς απλοί θεατές.
Ή μάλλον όχι. Λάθος πάλι. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές. Δεν είναι ταινία, είναι η πραγματικότητα. Το αίμα δεν είναι ψεύτικο, είναι ανθρώπινο. Το κλάμα δεν είναι προσποιητό, είναι αληθινό.
Σταματάω.
Πάω να μεταφερθώ στον κόσμο που έχω φτιάξει για κάτι τέτοιες στιγμές... Εκεί κλείνομαι. Στο καταφύγιό μου. Σε έναν κόσμο με αστερόσκονη. Εκεί τα βλέπεις όλα πιο αισιόδοξα, πιο όμορφα. Εκεί δεν χάνεις ποτέ το φως, την ελπίδα. Αυτόν τον κόσμο θέλω. Αυτόν που μου λέει πως «όλα καλά θα πάνε». Και τον πιστεύω.
Σας φιλώ.
