Σήμερα λοιπόν, όπως χάζευα τις φωτογραφίες στο κινητό μου ντυμένη όσο πιο ζεστά μπορούσα - Θεέ μου τι κρύο είναι αυτό; - έπεσα πάνω στις φωτογραφίες από τη μοναχική μου βόλτα στο Hyde Park.
Σκηνικό βγαλμένο από ταινία, έτσι δεν είναι; Και μάλιστα θρίλερ!
Εκείνη την ημέρα θυμάμαι ότι είχα αποφασίσει να μην μπω μέσα στο Winter Wonderland. Δεν ήθελα να με δει κανείς. Ήθελα να απομακρυνθώ και να παρατηρώ τους ανθρώπους από μακριά. Να ακούω τις φωνές τους, τα γέλια τους, τους διαλόγους τους. Ήθελα να είμαι αόρατη. Μόνη. Απομακρύνθηκα τόσο πολύ ώσπου δεν έβλεπα κανέναν. Δεν άκουγα τίποτα. Γύρω μου υπήρχαν μόνο δέντρα, πεσμένα φύλλα και μερικά σκιουράκια που έτρεχαν πάνω-κάτω τρελαμένα. Μάλλον προσπαθούσαν να ζεσταθούν, γιατί έκανε ψοφόκρυο! ;-p
Δεν με φόβισε το σκηνικό, ούτε η μοναξιά, το κρύο ή το άγνωστο. Δεν ξέρω καλά το Λονδίνο, δεν μου είναι οικείο. Θα μπορούσα με ευκολία να χαθώ. Δεν με ένοιαζε όμως. Αποζητούσα τη μοναξιά. Χρειαζόμουν χρόνο για εμένα, να σκεφτώ εμένα, τη ζωή μου, τα θέλω μου. Τα σωστά και τα λάθη μου. Τα όνειρά μου.
Μην υποτιμάς όσα λέω. Θα καταλάβεις πόσο ανάγκη έχεις αυτή τη συζήτηση με τον εαυτό σου όταν σου αφιερώσεις λίγη ώρα. Λίγη ώρα Εσύ με Εσένα.
