Πόσες φορές τα έχουμε όλα και νιώθουμε πως δεν έχουμε τίποτα; Και θέλουμε κι άλλο. Και μετά κι άλλο. Και στο τέλος χάνουμε και αυτά που έχουμε. Και τότε μένουμε με το τίποτα.
Αυτές τις σκέψεις έκανα πριν από λίγες μέρες, όταν για τις ανάγκες μιας φωτογράφισης έπρεπε να γίνω και πάλι παιδί. Δεν μου ήταν δύσκολο, ομολογώ. Ξετρελάθηκα με τα μπαλόνια. (Αν και σας έχω πει τι κάνω εγώ με τα μπαλόνια.) Στο αμάξι δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε δεν με άφησαν να το βάλω μπρος. Φοβήθηκαν λέει ότι δεν θα ήξερα να το οδηγήσω. Άκου τώρα ;-).
Η φωτογράφιση ολοκληρώθηκε και το αποτέλεσμα είναι παραμυθένιο. Αυτή η μαγεία της δουλειάς μου είναι που με γοητεύει, που με κρατά σε εγρήγορση. Κάθε μέρα είναι μοναδική, συναντώ νέους ανθρώπους, μαθαίνω καινούργια πράγματα (εκτός από το να οδηγώ αντίκες αυτοκίνητα), υποδύομαι διαφορετικούς ρόλους, ζω ξεχωριστές εμπειρίες. Μένω για πάντα παιδί...
Αυτό εύχομαι για μένα, αλλά και για εσάς. Να μείνουμε για πάντα παιδιά. Για να μπορούμε να τα βρίσκουμε όλα μέσα στο τίποτα.
