Μου λείπει το σχολείο, μου λείπει το κουδούνι που χτυπούσε δυνατά, μου λείπει το θρανίο μου, οι συμμαθητές μου, οι καθηγητές μου, οι εκδρομές που κάναμε, οι πλάκες και τα γέλια στα διαλείμματα. Τα διαγωνίσματα όχι, δεν μου λείπουν, ειδικά τα ξαφνικά, τα απροειδοποίητα, δεν μου λείπουν καθόλου. Μου λείπει όμως ο ξαφνικός και ο απροειδοποίητος πυρετός που ανέβαζα κάθε φορά που ο καθηγητής έλεγε αναπάντεχα να βγάλουμε μια κόλλα χαρτί για να γράψουμε τεστ (χεχε, ναι αμέ, έκανα και τέτοια). Μου λείπει και η μαμάκα που ερχόταν κάθε μέρα στο διάλειμμα -μέχρι και το γυμνάσιο - για να φέρει σε μένα και τον αδερφό μου φρέσκο κουλούρι απο τον φούρνο της γειτονιάς και φρούτα. Μου λείπουν τα ανώνυμα ραβασάκια που με περίμεναν κάτω από το θρανίο -είχα τα τυχερά μου. Μου λείπει το μπουγέλο που παίζαμε κάθε φορά που είχε καλό καιρό. Μου λείπει η ξεγνοιασιά, η ευτυχία, η αθωότητα εκείνων των ημερών. Μου λείπει το σχολείο...
Τώρα ξέρω, δεν μπορείτε να καταλάβετε όσα λέω. Ούτε κι εγώ τα καταλάβαινα τότε. Όμως, πιστέψτε με, τα σχολικά χρόνια είναι τα ομορφότερα! Απολαύστε τα! Μην βιάζεστε να τελειώσουν. Γιατί θα τελειώσουν πιο γρήγορα απο όσο φαντάζεστε. Και τότε θα τα νοσταλγήσετε. Όπως κι εγώ τώρα.
Καλή εβδομάδα σε όλους!
