Αυτά ήταν τα λόγια μιας φίλης μου στο twitter που για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω το όνομα της. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό λαμβάνω πολλά -πάρα πολλά- παρόμοια μηνύματα στο inbox μου. Και στεναχωριέμαι. Έχω περάσει κι εγώ απο αυτή τη φάση. Όλοι μας έχουμε βιώσει κάποια στιγμή έναν χωρισμό που δεν θέλαμε. Όλοι μας έχουμε κλάψει, έχουμε προδοθεί, στεναχωρηθεί, τσαντιστεί, μεγαλοποιήσει καταστάσεις και συναισθήματα.
«Έχασα τον άνθρωπό μου, το άλλο μου μισό, τώρα τι θα κάνω; Αν δεν είμαι μαζί του, δεν θέλω να είμαι με κανέναν. Μόνο εκείνος με αγαπούσε αληθινά. Δεν θα βρω κανέναν που να μπορεί να με νιώσει, να με καταλάβει. Δεν πρόκειται να ξανανιώσω έτσι».
Μπλα, μπλα, μπλα.
Τα ξέρω, τα έχω νιώσει, τα έχω πει όλα αυτά κι εγώ. Και στο τέλος, τα έχω αναιρέσει. Γιατί φυσικά και αγάπησα ξανά. Γιατί φυσικά και δεν ήρθε το τέλος του κόσμου με έναν χωρισμό.
Ξέρω, όταν τον βιώνεις ενώ δεν τον θέλεις – γιατί, αν τον θέλεις, ψιλοσκασίλα σου μεταξύ μας- δεν μπορείς να βάλεις λογική στο συναίσθημα του πόνου, της απώλειας, της απόρριψης. Τα βλέπεις όλα μαύρα. Δεν βλέπεις πουθενά φως. Μέχρι που ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι όντως μία Drama Queen, χωρίς όμως ...κάποιο δράμα.
Χώρισες. Ε, και; Αν δεν είναι δίπλα σου εκείνος, σημαίνει πως δεν άξιζε για να είναι δίπλα σου. Αυτός που αξίζει, θα έρθει. Και θα μείνει. Και θα σε αγαπάει περισσότερο. Και θα σε καταλαβαίνει πιο πολύ. Και θα σε κάνει να νιώθεις ευτυχία, ευγνωμοσύνη, αγάπη, χαρά, υπερηφάνεια και τύχη που τον έχεις στη ζωή σου.
Να ξέρεις πως εκεί έξω υπάρχει η αγκαλιά που κουμπώνει με τη δική σου. Ο χρόνος θα στη φέρει σύντομα. Χαμογέλασε λοιπόν και ετοιμάσου να την υποδεχτείς ;-)
