Η πτήση από την Αθήνα είναι μόλις 25 λεπτά, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς ταλαιπωρία, χωρίς καν βαλίτσες! Ναι, μια γυναίκα, αν θέλει, μπορεί να στριμώξει τα απολύτως απαραίτητα σε ένα backpack. Άλλωστε, εδώ και καιρό έχω εκτιμήσει την έννοια του «packing light», αφού κάθε φορά που -σε σύντομες εκδρομές - παίρνω μαζί μου πολλά, καταλήγω να τα επιστρέφω όλα πίσω, αφόρετα αλλά τσαλακωμένα!
Με το που φτάσαμε στο νησί, ήθελα να πάμε κατευθείαν μια βόλτα στη θάλασσα. Της έχω λατρεία, σας το έχω πει πολλές φορές αυτό. Ειδικά τώρα, που την έχω απαρνηθεί και έχω μετακομίσει μακριά της, αφήνοντας το πατρικό μου σπίτι -που ήταν δίπλα της - μου έχει λείψει περισσότερο από ποτέ. Δεν έχασα ευκαιρία, λοιπόν, και πήγα κατευθείαν.
Φτάσαμε αργά το μεσημέρι και μείναμε εκεί μέχρι να σουρουπώσει. Αυτή είναι η αγαπημένη μου ώρα. Ακόμη και αν δεν είσαι ρομαντικός τύπος, δεν γίνεται να μην κολλήσει το βλέμμα σου στα χρώματα του ουρανού που μοιάζει να παίρνει φωτιά...
...ή στο τοπίο που γίνεται μαγικό, μέσα στη μελαγχολία της μοναξιάς του (Πσσσσ! Ποιητρια!).
Είχαμε όλη την παραλία μόνο για μας. Όλο το νησί, για την ακρίβεια. Σπάνιο πράγμα, ειδικά για το συγκεκριμένο μέρος. Και γι’ αυτό ήθελα να το γευτώ στο έπακρο. Να το χορτάσω. Σε λίγο καιρό θα γίνεται πανικός. Οι επισκέπτες του νησιού είναι κάθε χρόνο τόσο πολλοί που δεν βρίσκεις άδεια ξαπλώστρα, χώρο για να στρώσεις την πετσέτα, καρέκλα για να κάτσεις να φας μεζεδάκια σε κάποια ταβέρνα. Η Μύκονος είναι σαν να μην είναι στην Ελλάδα. Έχω την εντύπωση πως δεν βιώνει κρίση, ανασφάλεια ή μιζέρια. Ο τουρισμός της -και μάλιστα ο καλύτερος τουρισμός που θα μπορούσε να έχει κάποιο μέρος - έχει βοηθήσει πολύ τους μόνιμους κατοίκους να επενδύσουν στον τόπο τους και να καταφέρνουν το ακατόρθωτο για τα ελληνικά δεδομένα. Να πηγαίνουν δηλαδή πολύ καλά και να βλέπουν κέρδη και ανάπτυξη. Μακάρι να μην ήταν οι μόνοι. Μακάρι να το δούμε σύντομα αυτό παντού.
Τέλος πάντων.
Μπορεί την ιδέα της ερημικής παραλίας να μην τη χόρτασα, δεν μπορώ όμως να πω το ίδιο και για το φαγητό.
Φάγαμε καλά, όπως βλέπετε. Χωρίς τύψεις, γιατί πίστευα πως θα ήμουν τολμηρή και θα κατάφερνα να κολυμπήσω στη θάλασσα. Όπως εκείνος. Αλλά... τζίφος!
Το μόνο που κατάφερα ήταν να βάλω λίγο τα πόδια μου στο νερό για τις ανάγκες της φωτογράφισης (για το instagram- lol)...
...και μετά να βγω έξω γρήγορα κακήν κακώς!
Ωραίες στιγμές. Το μυαλό μου είναι σταματημένο ακόμα σ' αυτές. Στην ανεμελιά και την ξεγνοιασιά που μοιάζουν πλέον με έννοιες ουτοπικές. Η καθημερινότητα μας εγκλωβίζει, η ρουτίνα μας βαλτώνει, χωρίς να μπορούμε να ξεφύγουμε. Και κυνηγάμε να προλάβουμε την παιδική μας αθωότητα, που χάνεται στον χρόνο. Τσαντίζομαι όταν την χάνω. Δεν θέλω με τίποτα να τη χάνω. Αυτό το νησί, η αύρα του, μπορεί να με «ξεκλειδώσει». Να με κάνει να γίνω παιδί ξανά. Όπως τότε που έτρεχα σε ένα άδειο νησί - τη Σχοινούσα - και έπαιζα ανέμελη. Που δεν φοβόμουν τίποτα. Έπεφτα, χτυπούσα, γελούσα και σηκωνόμουν ξανά. Αυτή η ελευθερία και η δύναμη ξύπνησε μέσα μου πάλι. Με μία εκδρομή σε μια άδεια παραλία, σε ένα ήσυχο νησί. Παρέα φυσικά με εκείνον.
Γιατί τι νόημα έχει χωρίς εκείνον; ;-)
Αυτά για την ώρα!
Μπορείτε να μου στείλετε τα σχόλια σας εδώ:
instagram: www.instagram.com/dutchesss_/
twitter: www.twitter.com/dutchesss_
facebook: www.facebook.com/doukissa.nomikou/
snapchat: dutchesss_nom
Καλή εβδομάδα!
Δ. Ν.
