Προχθές πάλι, διάβαζα για την περιπέτεια της Μαρίας Μενούνος. Την ώρα που η μητέρα της δίνει τεράστια μάχη με τον καρκίνο στον εγκέφαλο, η ίδια διαγνώστηκε με έναν -ευτυχώς καλοήθη τελικά- όγκο, επίσης στον εγκέφαλο, και υποβλήθηκε σε πολύωρη επέμβαση αφαίρεσής του, από την οποία αυτή τη στιγμή αναρρώνει. Τραγική ειρωνεία; «Απίστευτα τρελό και σουρεαλιστικό» το περιγράφει η ίδια.
Μάλιστα, διάβαζα όσα είπε η Μαρία Μενούνος στο περιοδικό People για το πώς ανακάλυψε τον όγκο, το μέγεθος του οποίου ήταν όσο ένα μπαλάκι του γκολφ! «Τον Φεβρουάριο νόμιζα ότι είχα πάθει μια μόλυνση στο αυτί κι έτσι πήγα στο γιατρό. Εκείνος με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω τίποτα στα αυτιά και με ρώτησε αν αισθάνομαι κάποιες άλλες ενοχλήσεις. Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το διάστημα είχα συχνούς πονοκεφάλους, έκανα πολλά σαρδάμ μπροστά στην κάμερα και δυσκολευόμουν να διαβάσω το autocue». Τελικά, έκανε μαγνητική και ανακάλυψε τον όγκο, που πίεζε διάφορα νεύρα του εγκεφάλου της.
Όλο αυτόν τον καιρό, το Instagram της ήταν γεμάτο από λαμπερές φωτογραφίες της:
Η τελευταία φωτογραφία μάλιστα δημοσιεύθηκε μία μόλις μέρα πριν την επέμβαση. Απίστευτο;
Κι όμως αληθινό. Κάθε μέρα, βλέπουμε στην τηλεόραση και τα περιοδικά ανθρώπους λαμπερούς, επιτυχημένους, χαμογελαστούς -γιατί έτσι προστάζει η δουλειά τους. Αυτά όμως είναι μόνο όσα συμβαίνουν στη σκηνή, μπροστά στα φώτα και τα χειροκροτήματα. Άλλοι, όπως η Μαρία, επιλέγουν να ανοίξουν τελικά την πόρτα για τα «παρασκήνια» και να μοιραστούν με τον κόσμο όσα συμβαίνουν εκεί πίσω, σε μια προσπάθεια να δώσουν αλλά και να πάρουν δύναμη για να συνεχίσουν. Άλλοι πάλι, προτιμούν να κρυφτούν πίσω από τη λαμπερή, επιτυχημένη και χαμογελαστή εικόνα που έχουν δημιουργήσει. Προτιμούν τη σιωπή, μια επιλογή που συχνά αποδεικνύεται ακόμα πιο δύσκολη.
Ας κρατήσουμε λοιπόν αυτό: Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Τουλάχιστον όχι πάντα. Ακούγεται χιλιοειπωμένο και ανούσιο, αλλά είναι τόσο αληθινό. Ας μην το ξεχνάμε.
