Που με συμβουλεύουν όπως εκείνος. Που μου τραγουδούν όπως εκείνος. Που θα έκαναν τα πάντα για εμένα, όπως κάνει εκείνος.
Δεν υπάρχει άλλος σαν τον μπαμπάκα μου. Γι' αυτό πάντα για εμένα θα είναι πάνω από όλους και όλα.
Του έχω μεγάλη αδυναμία. Πολύ μεγάλη. Μέσα σε έναν κόσμο ψεύτικο, βρώμικο και δήθεν, εκείνος γυαλίζει σαν διαμάντι. Πάντα ξεχώριζε. Είναι το άστρο του; Η λάμψη του; Η βελούδινη φωνή του; Είναι η ευγένεια του; Η καλοσύνη του; Το φιλότιμό του; Είναι η γενναιόδωρη καρδιά του; Η μεγάλη αγκαλιά του; Είναι όλα αυτά μαζί; Ναι. Είναι όλα αυτά μαζί.
Δεν τα συναντάς εύκολα τόσα χαρίσματα μαζεμένα. Ή αν τα συναντήσεις, συνήθως βλέπεις και ένα τεράστιο ...καλάμι κάπου εκεί κοντά. Ο μπαμπάς όχι. Ήταν πάντα προσγειωμένος. Πατούσε πάντα στη γη. Ακόμη και την περίοδο που βίωνε την απόλυτη επιτυχία και λατρεία από τον κόσμο.
Με τον Στράτο Διονυσίου
Με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση
Με τον Τόλη Βοσκόπουλο
Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να λέει καμία κακή κουβέντα για κανέναν. Μα πως γίνεται; Να μου πεις, αυτό δεν αναρωτιούνται και για εμένα; "Γιατί η Δούκισσα δεν απαντάει στις κριτικές; Γιατί δεν κράζει; Πως γίνεται να μην λέει κακίες δημοσίως ποτέ;" Τώρα συνειδητοποιώ πως όλο αυτό συμβαίνει γιατί το έχω κληρονομήσει από τον πατέρα μου. Και είμαι τυχερή γι' αυτό. Ζω πιο ήρεμα και γαλήνια έτσι. Δεν τον έχω δει ποτέ να γίνεται έξω φρενών. Όχι, ψέμματα. Τον έχω δει.
Αν κάποιος πειράξει την οικογένεια του, τότε καλύτερα να κρυφτείς. Χμμμ, κι αυτό το στοιχείο του το έχω κληρονομήσει :). Δεν τον έχω ακούσει ποτέ να υψώνει τη φωνή στη μαμά. Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να μαλώνουν. Ίσως γι' αυτό κι εγώ δεν είμαι μαθημένη στις φωνές.
Τον έχω ακούσει όμως να λέει τα πιο ωραία αστεία, να κάνει πλάκα με όλους και με όλα -και πρωτίστως με τον εαυτό του- τον έχω δει να μας μαθαίνει ξένες γλώσσες με τον δικό του μοναδικό(!) τρόπο, να ξυπνάει το πρωί και να γεμίζει γλύκα το σπίτι με τα τραγούδια του, να ξεκαρδίζεται στα γέλια σαν μικρό παιδί, να κόβει (κρυφά) λουλούδια από τον κήπο για την μαμά, να μας πηγαίνει τις πιο ωραίες βόλτες, να βοηθάει διακριτικά όσους έχουν ανάγκη... Ω ναι. Δίνει ό,τι έχει και δεν έχει. Μέσα από την καρδιά του. Χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Ποτέ.
Το έχω ξαναπεί, μα θα το λέω συνέχεια. Η οικογένεια μου είναι το πρότυπο μου, οι γονείς μου είναι οι ήρωες μου. Μακάρι να τους μοιάσω έστω και στο ελάχιστο...
Σήμερα λοιπόν, αυτός ο υπέροχος άνθρωπος έχει γενέθλια!
Σε λατρεύω μπαμπά! Χρόνια σου πολλά!
Το μικρό σου το κορίτσι!
