Δεν είχα κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ. Προσπαθούσα να υπολογίσω τα μόρια, προσπαθούσα να μαντέψω αν τα κατάφερα, αν πέρασα. Το πρωί όταν πήγα στο σχολείο γινόταν ένας πανικός. Μέχρι να μπορέσω να δω το όνομα μου στη λίστα η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Η αναπνοή μου είχε κοπεί, τα χέρια μου έτρεμαν.
Οπότε, σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Καταλαβαίνω πως η χθεσινή ημέρα για κάποιους ήταν ένα όνειρο ενώ για καποιους άλλους ήταν ... εφιάλτης. Μου ήρθαν πολλά μηνύματα ενθουσιασμού και χαράς. Όχι μόνο από παιδιά που κατάφεραν και πέρασαν στη σχολή που ήθελαν αλλά και από γονείς που επιτέλους είδαν τους κόπους και τις θυσίες τους να ανταμείβονται. Από την άλλη όμως πήρα και μερικά μηνύματα απογοήτευσης. «Απέτυχα, τι θα κάνω τώρα;» μου έστειλε μια φίλη στο Instagram. «Όλα χάθηκαν, δεν ξέρω τι να κάνω». Και εκεί κάτι μέσα μου ράγισε.
Δεν θα σου πω να μην αγχώνεσαι, ούτε να μην στεναχωριέσαι γιατί ξέρω πως αυτά τα λόγια τη δεδομένη στιγμή ακούγονται χαζά. Και σε νευριάζουν. Προσπάθησες αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν το επιθυμητό. Οκ, το καταλαβαίνω. Μπορείς να ξεσπάσεις όσο θες, να στεναχωρηθείς, να κλάψεις, να θυμώσεις. Αλλά μόνο σήμερα. Μόνο για μία μέρα.
Οι εναλλακτικές που έχεις είναι δύο:
1. Κλαις τη μοίρα σου από σήμερα μέχρι του χρόνου ή του παραχρόνου, παρατάς τα όνειρα σου και τελικά δεν κάνεις τίποτα. Δεν προσπαθείς. Και κάποια μέρα, ξυπνάς από τη θλίψη σου γύρω στα 30-40 και το μετανιώνεις οικτρά.
2. Κλαις τη μοίρα σου σήμερα, αλλά από αύριο ξανά σηκώνεσαι. Ανασυγκροτείς τις δυνάμεις σου, βρίσκεις τα λάθη σου, βάζεις καλύτερο πρόγραμμα, πεισμώνεις και τελικά τα καταφέρνεις!
Ποια εναλλακτική προτιμάς ;-p
Να ξέρεις πως σου έχω εμπιστοσύνη!
Δώσε μια ευκαιρία ακόμη στον εαυτό σου, την αξίζεις!
