Αναφέρομαι σε εσένα, Σταυρούλα, κι εσένα, Φωτεινή, κι εσένα, Μελίνα, και σε εσένα που μπορεί να μην γνωρίζω το όνομά σου, αλλά γνωρίζω ότι με διαβάζεις, ότι με ακούς, ότι με υποστηρίζεις, ότι με ακολουθείς, ότι με αγαπάς. Σε εσένα που δεν με ξέρεις αλλά με αγκαλιάζεις με ζεστά και όμορφα λόγια. Είμαστε μεγάλη παρέα πια. Όλο αυτό που έχουμε δημιουργήσει δεν είναι εφήμερο. Η σχέση μας μετράει σχεδόν δέκα χρόνια. Και η φιλία μας ολοένα και δυναμώνει.
Έχει τύχει πολλές φορές να συγκινηθώ, να γελάσω, να στεναχωρηθώ, να προβληματιστώ, να νευριάσω με κάποιο μήνυμά σου. Όχι, δεν νευριάζω με εσένα, αλλά με αυτόν που σε έχει πληγώσει. Εντάξει, μπορεί να νευριάζω λίγο και με σένα που αφήνεις τρίτους να έχουν τόσο μεγάλη επιρροή πάνω σου. Αλλά, από την άλλη, τα ίδια δεν έκανα κι εγώ;
Πριν από λίγες μέρες μου ήρθε ένα μήνυμα από μία φίλη -τα στοιχεία της οποίας προφανώς δεν θα αποκαλύψω- στο οποίο εκτός των άλλων μου έγραφε τα εξής:
«...Εάν θα σου ήταν εύκολο , κάποια στιγμή θα ήθελα πολύ να διαβάσω, και ίσως να μοιραστείς και τα δικά σου 'τιπς', για το πώς να μάθουμε να διαχειριζόμαστε καλύτερα, και να μην αφήνουμε να επηρεάζουν αρνητικά τη διάθεση μας, ορισμένες συμπεριφορές, όπως για παράδειγμα τα ανεπιθύμητα επικριτικά σχόλια από διάφορους γνωστούς /συγγενείς /άλλους, και το πως να αισθανόμαστε καλύτερα με αυτά που κάνουμε χωρίς να συγκρίνουμε τη ζωή μας με των άλλων.
Πάσχω κι εγώ από 'υπερευαισθησία' όπως έχεις αναφέρει κι εσύ, και επιπλέον στα 22, ναι, είμαι ακόμα αρκετά εσωστρεφής, και ντροπαλή και νιώθω ότι με κρατάει πίσω στις διάφορες σχέσεις μου....»
Αχ αυτή η υπερευαισθησία... Για καλή μου τύχη την έχω μειώσει αρκετά. Τα τελευταία χρόνια «πάσχω» από μια «επιδερμική αναισθησία» που δεν αφήνει τίποτα το χαζό-ανούσιο να εισχωρήσει μέσα μου και να με στεναχωρήσει. Αρκετά με τις στεναχώριες, αρκετά με τις τύψεις, αρκετά με τις κλεισούρες. Η υπερευαισθησία τελικά θεωρείται μειονέκτημα, αδυναμία. Κι αν το καταλάβουν κιόλας... σε πατάνε και σε λιώνουν! Είσαι 22 ετών, στην καλύτερή σου φάση. Ένα κορίτσι στην ηλικία σου πρέπει μόνο να γελάει, να ονειρεύεται, να βάζει στόχους και να προσπαθεί να τους καταφέρει, να έχει τσαγανό και πείσμα, να είναι ατρόμητη, να έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Να είναι όμως και ξύπνια. Να καταλαβαίνει τους αληθινούς από τους ψεύτικους ανθρώπους, να ξέρει πως γύρω μας αρκετοί έχουν προβλήματα, κόμπλεξ, ανασφάλειες. Και πώς θα νιώσουν καλύτερα; Χα, μα μειώνοντας κάποιον άλλον βέβαια. Και συνήθως το θύμα τους είναι κάποιος υπερβολικά ευγενικός, υπερβολικά ευαίσθητος, υπερβολικά καλός.
Εσύ λοιπόν είσαι υπερβολικά καλή. Και, μάντεψε, αυτό στις μέρες μας δεν είμαι σίγουρη πως βοηθάει πάντα. Και στο λέω από προσωπική εμπειρία. Ίσως κάποιες φορές πρέπει να τρίξεις τα δόντια σου, πρέπει να θέσεις τα όρια σου. Μην σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα. Ξέρω πως δεν είναι εύκολο να το εφαρμόσεις αλλά να σου πω κάτι; Ασχολούνται μαζί σου γιατί βλέπουν κάτι σε εσένα που δεν έχουν εκείνοι. Μα πώς μπορούν να σχολιάζουν αρνητικά εσένα, λες και είναι εκείνοι τέλειοι; Ε όχι, δεν είναι τέλειοι. Για αρχή είναι κουτσομπόληδες και κομπλεξικοί.
Και γιατί να συγκρίνεις τη ζωή σου με τη ζωή των άλλων; Αγάπησε εσύ τον εαυτό σου, νιώσε αυτοπεποίθηση, νιώσε ξεχωριστή, διαφορετική. Είναι ωραίο να διαφέρεις. Γιατί πρέπει να είσαι ίδιος με όλους; Θα ήταν βαρετό να είμαστε όλοι ίδιοι. Κι αν εσύ η ίδια μπαίνεις στη διαδικασία να συγκρίνεις τη ζωή σου/ τη δουλειά σου/ την εξωτερική σου εμφάνιση με αυτή των άλλων, να ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι τέλειο και κανείς δεν ζει την τέλεια ζωή. Απλώς κάποιοι ξέρουν να «πουλάνε» τον εαυτό τους καλύτερα από τους άλλους. Και, προς θεού, μην πέφτεις στην παγίδα των social media. Όλες οι ζωές είναι τέλειες στην οθόνη ενός κινητού. Τι γίνεται όμως στην πραγματική μας ζωή;
Ξεκίνα λοιπόν κάνοντας ένα ξεκαθάρισμα/ ξεσκαρτάρισμα. Διώξε από το περιβάλλον σου όσους σου κάνουν κακό –ή απλώς σταμάτα να ασχολείσαι μαζί τους. Βρες δύο ανθρώπους που εμπιστεύεσαι τυφλά και ανοίξου σε αυτούς. Εγώ για παράδειγμα έχω δύο μόνο κολλητές στις οποίες λέω τα πάντα. Τα πάντα όμως. Αν με ρωτάς, η μία είναι η μαμά μου! Δεν χρειάζεσαι πολλούς ανθρώπους, χρειάζεσαι αληθινούς. Μην κλείνεσαι στον εαυτό σου. Μην χάνεις στιγμές από τη ζωή σου για χάρη τους. Αν μπεις σε αυτή την παγίδα, θα ξυπνήσεις στα 32 σου και θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτά τα 10 χρόνια δεν ζούσες. Τουλάχιστον όχι τη ζωή που ήθελες εσύ.
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ:
instagram:https://www.instagram.com/dutchesssdaily/
twitter: https://twitter.com/dutchesssdaily
facebook: https://www.facebook.com/dutchesssdaily/
χχχ
Δ. Ν.
