Εμένα να ξέρεις πως πάντα η πρώτη μέρα του σχολείου μου άρεσε. Και η δεύτερη. Για την ακρίβεια η πρώτη εβδομάδα. Έβλεπα ξανά τους συμμαθητές μου που μου είχαν λείψει, γνώριζα καινούργιους φίλους, έπαιρνα καινούργια τσάντα -ή ζωγράφιζα την παλιά- έντυνα μαζί με την μαμά τα βιβλία, οι καθηγητές ήταν πιο χαλαροί. Μέχρι την πρώτη εβδομάδα. Από τη δεύτερη και μετά υπήρχε κάποιο θεματάκι. Κάποιο ζόρι. Κι αν είσαι λίγο «φυτουκλάκι» σαν κι εμένα και θέλεις όλα να είναι στην εντέλεια τότε το ζόρι είναι μεγαλύτερο. Όμως όσο και να σου ακούγεται κλισέ και χιλιοειπωμένο, «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα». Ήταν ωραία χρόνια. Ξέγνοιαστα. Ναι, τώρα μπορεί να μην σου φαίνονται έτσι, αλλά κάνε υπομονή και σύντομα θα έρθει η εποχή που θα τα αναπολείς κι εσύ. Και θα σου λείπουν.
Σήμερα αποφάσισα να σου εξομολογηθώ όσα μου άρεσαν στο σχολείο -ναι, υπήρχαν αρκετά πράγματα που μου άρεσαν- και όσα ...σιχαινόμουν.
Ας αρχίσουμε από τα δύσκολα...
Τα απροειδοποίητα τεστ. Κάθε φορά που έμπαινε μέσα ο καθηγητής και έλεγε με ύφος αυστηρό «Λοιπόν, βγάλτε μια κόλλα χαρτί, σήμερα θα γράψουμε τεστ» ένιωθα το αίμα να παγώνει στο κορμί μου, τα χέρια να τρέμουν και η καρδιά σταματούσε ακαριαία. Μπορεί να στράβωνε και το στόμα για λίγα λεπτά. Μα γιατί το κάνουν αυτό οι καθηγητές; Γιατί τους αρέσει να αιφνιδιάζουν τόσο πολύ τους μαθητές; Και γιατί όταν βλέπουν τον πανικό στα μάτια όλων εκείνοι είναι ψύχραιμοι και σχεδόν χαμογελαστοί; Γιατί ποτέ δεν αποφάσισαν να το πάρουν πίσω λέγοντας «Πλακίτσα έκανα παιδιά. Σήμερα θα πάμε εκδρομή!» Πφφφ. Ποτέ δεν τα κατάλαβα αυτά τα τεστ.
Το deadline στις εργασίες. Αχ αυτές οι εργασίες, από το δημοτικό με κυνηγούν. Θυμάμαι τότε πως με άγχωναν τρομερά οι εργασίες στη ...ζωγραφική! Ναι, γιατί δεν έπρεπε να παρουσιάζουμε μία απλή ζωγραφιά αλλά ένα έργο τέχνης. Θυμάμαι πως έπρεπε να χρησιμοποιούμε χάρακες και μοιρογνωμόνια, ειδικές μπογιές, ειδικούς καμβάδες. Δεν λέω, το αποτέλεσμα πάντα μας δικαίωνε -και τώρα έχω κάποια υπέροχα αριστουργήματα στο παιδικό μου δωμάτιο- αλλά τότε τα έβλεπα όλα βουνό!
Τα σχολικά ταξίδια που δεν πήγαινα. Εντάξει, δεν υπήρχαν πολλά που είχα χάσει, μόνο σε ένα δεν είχα πάει, αλλά μου είχε στοιχίσει τότε. Πηγαίναμε στη δευτέρα (!) γυμνασίου και αποφασίστηκε να πάμε οκταήμερο (!!!) ταξίδι στην Ιταλία. Ε, καταλαβαίνεις πως δεν με είχαν αφήσει οι δικοί μου, είχα κι εγώ το σύνδρομο της καλής μαθήτριας οπότε δεν ήθελα να χάσω τόσα μαθήματα και τελικά δεν πήγα. Ακόμη το σκέφτομαι και σιχτιρίζω!
Το πρωινό ξύπνημα. Είμαι υπναρού τι να κάνουμε; Μπορώ να κάτσω μέχρι το βράδυ να τελειώσω όλες μου τις δουλειές ή τα διαβάσματα αλλά μην με βάλεις να ξυπνήσω πολύ νωρίς. Άντε, θα το κάνω μία φορά, θα το κάνω και δεύτερη, την τρίτη θα αρχίσω να υποφέρω! Για καλή μου τύχη βέβαια το σχολείο ήταν δίπλα ακριβώς στο σπίτι, οπότε ξεκινούσα όταν άκουγα το πρώτο κουδούνι ;-)
Το ατελείωτο διάβασμα. Γενικά, δεν μπορώ να πω, μου αρέσει το διάβασμα. Αλλά όταν είναι αναγκαστικό ή όταν σε πιέζουν να μάθεις πράγματα «παπαγαλία», τότε όχι, δεν μπορώ καθόλου. Ευτυχώς αρκετά νωρίς συνειδητοποίησα πως η ξερή αποστήθιση δεν βοηθάει καθόλου. Ειδικά εμένα που δεν μπορώ να θυμάμαι άπειρες πληροφορίες ταυτόχρονα. Επομένως από αρκετά νωρίς σταμάτησα την «παπαγαλία» και έμαθα να μελετώ πιο ουσιαστικά.
Υπήρχαν όμως και τα ωραία...
Οι παρέες. Τι καλύτερο από το να βλέπεις κάθε μέρα τους φίλους σου; Τώρα το θεωρείς δεδομένο, αλλά όταν μεγαλώσεις και αρχίσουν να τρέχουν οι υποχρεώσεις και δεν θα μπορείς να βλέπεις την παρέα σου όσο συχνά θέλεις τότε θα με καταλάβεις. Δεν υπάρχει πιο υπέροχο πράγμα από τα να είσαι κάθε μέρα με τους φίλους σου και να κάνεις πλάκα μαζί τους.
Οι εκδρομές. Όπως έλεγα πριν για τα απροειδοποίητα τεστ, υπήρχαν πράγματι και οι απροειδοποίητες εκδρομές. Δηλαδή μετά τον Αγιασμό, ο διευθυντής του σχολείου μας ανακοίνωνε πως θα πηγαίναμε εκδρομή στην παραλία για παράδειγμα. Μπορείς να φανταστείς τη χαρά και τον ενθουσιασμό όλων! Βέβαια, δεν συνέβαινε συχνά, αλλά δεν έχει καμία σημασία!
Οι σχολικές γιορτές. Τις λάτρευα τις σχολικές γιορτές. Ήμουν πάντα μέλος της χορωδίας, συμμετείχα στα σκετσάκια, έλεγα ποιήματα, έκανα τα πάντα. Με περηφάνια μπορώ να δηλώσω πως κάναμε τις πιο πετυχημένες γιορτές! Και να σου πω ποιο είναι το καλύτερο κομμάτι όλων; Οι πρόβες που κάναμε και άρα ... τα μαθήματα που χάναμε! Χεχεχε!
Το φλερτ. Αχ, το φλερτ στο σχολείο είναι υπέροχο. Δεν θα ξεχάσω τα ραβασάκια και τα μικρά χειροποίητα βραχιολάκια ή τα λουλούδια που έβρισκα στο θρανίο μου. Δεν θα ξεχάσω πως την περίοδο που μου άρεσε κάποιο αγόρι σηκωνόμουν μισή ώρα νωρίτερα για να σκεφτώ τι θα βάλω και να φτιάξω τα πάντα ατίθασα μαλλιά μου. Αυτό το χτυποκάρδι στο σχολείο είναι το πιο αθώο και γλυκό συναίσθημα. Ναι, και αυτό θα σου λείψει σε λίγα χρόνια.
Το μπουγέλο την τελευταία μέρα. Οκ, βρισκόμαστε μόλις στην πρώτη, αλλά να ξέρεις πως με έναν μαγικό τρόπο θα κυλήσει τρομερά γρήγορα η χρονιά και θα φτάσεις στην τελευταία μέρα. Και εκείνη την τελευταία μέρα θυμάμαι πως εμείς πάντα παίζαμε μπουγέλο. Για 3 ώρες περίπου. Στην αρχή ξεκινούσαμε από το προαύλιο του σχολείου, μετά συνεχίζαμε στην πλατεία της γειτονιάς και τέλος πηγαίναμε στο πάρκο. Εντάξει, αργεί λίγο, αλλά θα έρθει κι αυτή η στιγμή ;-)
