Τώρα πια, διαφωνώ.
Δεν θέλω να το παίξω ώριμη και υπεράνω (Σκορπίνα είμαι άλλωστε, οπότε είμαι εκ φύσεως κτητική και ζηλιάρα). Και, όπως είδες, δεν σου κρύβω πως παλιά κι εγώ πίστευα στον μύθο του… αλατοπίπερου, για τον οποίο σου έγραψα πιο πάνω. Ωριμάζοντας και αρχίζοντας να βλέπω πιο καθαρά τους ανθρώπους και τις σχέσεις μου όμως, συνειδητοποίησα ότι το να σου αρέσει ο άνθρωπος με τον οποίο ζεις, το να τον θεωρείς επιθυμητό (και να ξέρεις ότι μπορεί να τον βλέπουν έτσι και άλλες γυναίκες), σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πρέπει να βασανίζεσαι από αισθήματα ζήλιας. Απεναντίας, σήμερα, πιστεύω ακράδαντα ότι είναι υπέροχο να θαυμάζεις εσύ αλλά και οι άλλοι/άλλες τον άνθρωπό σου. Γιατί εκείνος τελικά έχει επιλέξει εσένα. Καμία άλλη. Και αυτό πρέπει να σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια και -αμοιβαία- εμπιστοσύνη, δύο στοιχεία άκρως απαραίτητα σε μία σχέση.
Αλλά, για να επιστρέψω στην αφορμή αυτού του κειμένου, πριν μερικές μέρες βρήκα ανάμεσα στα άπειρα μηνύματά σας για θέματα σχέσεων, αυτή την ερώτηση: «Να ψάξω το κινητό του;». Δεν θα αναφέρω όσα έγραφε το υπόλοιπο μήνυμα, ούτε -προφανώς- το όνομα της κοπέλας που το έστειλε, αλλά θέλω να σταθώ σε αυτό το ερώτημα, που ίσως έχει περάσει και από το δικό σου μυαλό κάποια στιγμή. Ναι, παλιότερα είχε περάσει και από το δικό μου - όχι μόνο μυαλό, αλλά και ...χέρι!
Η γνώμη μου πλέον για το συγκεκριμένο θέμα είναι ξεκάθαρη: «Όχι». Και μάλιστα «ΟΧΙ!», με κεφαλαία γράμματα, θαυμαστικό και ύφος απόλυτο. Δεν θα σου επαναλάβω τα περί εμπιστοσύνης που σου ανέλυσα πιο πάνω, γιατί καταλαβαίνω ότι, για να φτάνει κανείς στο σημείο να θέλει να ψάξει το κινητό του συντρόφου του, προφανώς και υπάρχει θέμα έλλειψης εμπιστοσύνης. Το βασικό μου επιχείρημα είναι κάπως πιο… εγωιστικό. Πιστεύω ότι, αν μπεις στη διαδικασία να ψάξεις το κινητό του, έχεις χάσει το παιχνίδι. Όχι, δεν θα το ψάξεις μόνο μία φορά, ακόμα κι αν την πρώτη φορά δεν βρεις τίποτα. Θα το ψάξεις και δεύτερη και τρίτη… και τελικά αυτό θα γίνει μια άρρωστη συνήθεια που θα τρέφει τη ζήλια σου και ταυτόχρονα θα κατατρώει τη σχέση σου. Μετά, θα αρχίσεις να πιστεύεις ότι «απλώς πρόλαβε και τα έσβησε» ή ότι «είναι προσεκτικός» ή και ότι τα ένοχα μηνύματα ίσως να μην τα ανταλλάσσει μέσω κινητού αλλά μέσω facebook. Και μετά θα θέλεις να ψάξεις και στα μηνύματα του facebook και, γενικώς, αυτή η κατάσταση δεν θα έχει τέλος.
Από την άλλη, αν τελικά βρεις με την πρώτη αυτό που υποψιαζόσουν, τι θα κάνεις; Θα του πεις πως έψαξες το κινητό του; Ακόμα κι αν του το παραδεχτείς, το πιο πιθανό είναι να φτάσεις να πιστέψεις τελικά τις δικαιολογίες του και να πειστείς πως τα μηνύματα που είδες «δεν σήμαιναν τίποτα ύποπτο», ότι τα παρεξήγησες, ότι έγινε κάποιο λάθος κ.ο.κ. Που μπορεί και να ισχύει.
Τη συνέχεια όμως την ξέρεις, το γυαλί ράγισε.
Δεν θα σε ρωτήσω για τους λόγους για τους οποίους δεν τον εμπιστεύεσαι. Θα σου πω απλώς ότι πιστεύω πως, αν το κάνεις, αν μπεις στη διαδικασία να ψάξεις το κινητό του, να διαβάσεις τα μηνύματά του, να παρακολουθήσεις τα προφίλ του στα social media, θα το μετανιώσεις. Αντί λοιπόν να... ψαχουλεύεις, κάνε κάτι καλύτερο. Άφησε τη ζήλια στην άκρη και απόλαυσε αυτό που ζεις. Αν σε κάνει ευτυχισμένη, μην κάνεις τα πάντα για να το χάσεις. Αν πάλι σε κάνει δυστυχισμένη, μίζερη και ανασφαλή, γιατί να περιμένεις να βρεις πρώτα ένα μήνυμα σε ένα κινητό για να το συνειδητοποιήσεις;
