Σου έχω ξαναμιλήσει για το δέσιμό μας, την αγάπη μας, τις πλάκες μας και τις βόλτες μας, τις συζητήσεις μας... Ναι, αυτές οι συζητήσεις που διαρκούσαν ώρες ολόκληρες μου λείπουν πολύ. Βλέπεις, σχεδόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε αναλύαμε τα πάντα. Εκείνος μπορεί να μου μιλούσε για κάποιο κορίτσι (κοφτά και χωρίς πολλές λεπτομέρειες) ή για τη μπάλα και την αδικία που έγινε (λες και καταλάβαινα κάτι) κι εγώ του μιλούσα για το αγόρι που μου άρεσε στο σχολείο. Για κανένα δίωρο. Του έλεγα την παραμικρή λεπτομέρεια (με κοίταξε 2 φορές στο διάλειμμα, μου χαμογέλασε μισή φορά στη γυμναστική, μου παραχώρησε τη σειρά του στο κυλικείο και άλλα τέτοια χαζά) και μετά του ζητούσα να μου πει τη γνώμη του: Άρεσα ή όχι στο αγόρι; Και ήθελα και επιχειρήματα. Ναι, οι συζητήσεις για τα αγόρια (και τα κορίτσια) πρωταγωνιστούσαν σχεδόν κάθε βράδυ. Μετά μπορεί να συζητούσαμε για τα μαθήματα. Μιας που ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από εμένα, μου έλεγε πως θα πετύχαινε τους βαθμούς που ήθελε (αρίστευσε και εκείνος) αλλά και τι να περιμένω από κάθε καθηγητή, ποια ήταν τα sos, τι πρέπει να προσέξω και τι λάθη πρέπει να αποφύγω. Τον άκουγα σε όλα σχεδόν ευλαβικά.
Ακόμη τον ακούω. Ακόμη τον συμβουλεύομαι. Και εκείνος ζητάει συχνά τη γνώμη μου. Μπορεί βέβαια να μην τα λέμε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε όπως τότε, μιας που μένουμε πλέον σε διαφορετικά σπίτια και δεν μπορώ να τρυπώνω στο κρεβάτι του, αλλά ξέρω πως πάντα είναι εδώ για εμένα και εγώ για εκείνον.
Χρόνια πολλά αδερφούλη μου!
Σε αγαπώ πάρα πολύ!
