Τι γίνεται όμως με την ψυχή σου;
Αυτή είναι που έχει σημασία. Αυτή είναι που πρέπει να μείνει αγέραστη. Και εκεί δεν μπορείς να κάνεις ούτε μποτοξάκια ούτε να βάλεις νυστέρι. Εκεί το μόνο που σε σώζει είναι η αγνότητα και η παιδικότητά σου.
Και επανέρχομαι σε αυτό που σου είπα στην αρχή. Φαντάζομαι πως έχεις δει πολλούς ανθρώπους που όσα χρόνια κι αν περνούν έχουν το ίδιο χαμόγελο, την ίδια σπίθα στη ματιά τους, την ίδια όρεξη για ζωή. Δεν «βαραίνουν». Δεν μιζεριάζουν, μένουν για πάντα παιδιά. Δεν τους νοιάζει αν άσπρισαν τα μαλλιά τους ή αν έβγαλαν ρυτίδες. Τι πιο φυσιολογικό άλλωστε; Το μόνο που κάνουν είναι να ρουφούν τη ζωή με το κουτάλι. Να ευχαριστούνται με τα λίγα, να κάνουν παρέα με τους νέους, χωρίς να τους κατακρίνουν, χωρίς να το παίζουν ξερόλες, αλλά ακούγοντάς τους. Να μην πέφτουν στα προβλήματα, αλλά να υψώνουν το ανάστημά τους και να τα αντιμετωπίζουν. Να γελούν δυνατά με τα μάτια κλειστά. Να κάνουν σκανταλιές. Να αγκαλιάζουν δυνατά. Να ονειρεύονται. Να μην σταματούν στιγμή να ονειρεύονται.
Μεγάλη σωτηρία να καταφέρεις να βρεις το νόημα της ζωής. Να πασχίζεις να κατακτήσεις την αιωνιότητα. Όχι την επιφανειακή. Αλλά την ουσιαστική.
Τι να το κάνεις να είσαι - ή και να φαίνεσαι- 20 ετών όταν στη ψυχή σου νιώθεις 80;
Μείνε λοιπόν για πάντα παιδί. Τώρα ξέρεις πώς.
