Αυτή η -απίστευτα όμορφη- φωτογραφία της Audrey Hepburn με ενέπνευσε σήμερα να γράψω μερικές σκέψεις μου για την ομορφιά των γυναικών, για την ομορφιά μας σε κάθε ηλικία. Γιατί, κόντρα σε όλα τα στερεότυπα που έχουν δημιουργήσει οι αγέραστες(;) σταρ του εξωτερικού, η κάθε ηλικία έχει τη δίκη της γοητεία.
Η ομορφιά λοιπόν δεν θέλει θυσίες, θέλει αγάπη. Όταν αγαπάμε -εμείς οι ίδιες πρώτα- τον εαυτό μας, όταν τον φροντίζουμε και τον σεβόμαστε, τότε σίγουρα είμαστε όμορφες.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε υπερβολές, ούτε να μοιάζουμε 20 σώνει και καλά μετά από 40 ή 50 χρόνια. Ένα πηγαίο-ζεστό χαμόγελο και ένα σπινθηροβόλο βλέμμα αρκεί. Γιατί να θυσιάζουμε την ηρεμία μας, την ευτυχία μας στο κυνήγι της... αιώνιας νιότης;
Δεν το κατακρίνω, μπορεί σε μερικά χρόνια να βγω κι εγώ για...κυνήγι! Όμως, βλέποντας ξανά τη φωτογραφία της Audrey Hepburn, μου έρχονται στο μυαλό κάποια λόγια μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης που θέλω σήμερα να μοιραστώ μαζί σας: "Οι ρυτίδες μου με κάνουν ευτυχισμένη. Μου θυμίζουν πόσο τυχερή είμαι που έχω την ευλογία να μεγαλώνω. Οι ρυτίδες είναι ζωή. Θέλω να ζήσω πολλά χρόνια, κι ας έχω πολλές ρυτίδες. Δεν με ενοχλούν. Απεναντίας, μου υπενθυμίζουν πόσα υπέροχα χρόνια έχω ζήσει".
Δίκιο δεν έχει;
