Ενώ σε πολλές χώρες βλέπεις τους γονείς να προτρέπουν τα παιδιά τους να ανοίξουν τα φτερά τους με το που ενηλικιωθούν, στην Ελλάδα το δέσιμο είναι τόσο έντονο που ο απογαλακτισμός αργεί να γίνει. Και αυτό το λέω γιατί όταν στο εξωτερικό οι γονείς «διώχνουν» κατά κάποιον τρόπο τα παιδιά τους από το σπίτι, χάνοντας αυτήν την υπερπροστατευτική διάθεση που είχαν μέχρι τότε απέναντι τους, η Ελληνίδα μάνα και ο Έλληνας πατέρας δεν τη χάνουν ποτέ. Και αυτό το κατάλαβα πιο έντονα από τότε που έφυγα από το πατρικό μου σπίτι.
Θα μιλήσω με τους αγαπημένους μου γονείς -φυσικά- κάθε μέρα στο τηλέφωνο και κάθε φορά θα μου πουν 3 πράγματα: Πρώτον, να τρώω όλο μου το φαγητό γιατί έχω αδυνατίσει -κι ας μην έχω αδυνατίσει- δεύτερον, να πίνω πορτοκαλάδα κάθε πρωί για να παίρνω βιταμίνες και, τρίτον, να έχω μαζί μου πάντα μια ζακέτα γιατί το βράδυ έχει κρύο. Και κάθε μέρα που μου τα λένε, τους αγαπώ όλο και περισσότερο. Γιατί είναι η γλυκιά μου η μανούλα και ο καλός μου ο πατερούλης κι εγώ το μικρό τους το μωρό. Και έτσι θα μείνω στα μάτια τους για πάντα. ;-)
