Όπως καταλαβαίνετε, ως γνήσια #sunsetlover και κατ' επιλογή αισιόδοξη, προσπάθησα να την πείσω πως κάνει τρομερό λάθος, πως το ηλιοβασίλεμα, εκτός του ότι είναι συγκλονιστικά πανέμορφο, σηματοδοτεί μια νέα αρχή, ένα νέο ξεκίνημα. Της είπα όλα αυτά τα κλισέ -που όμως πιστεύω- του τύπου «Κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή», αλλά... τζίφος. Εκείνη επέμενε πως την μελαγχολεί και πως σαφέστατα προτιμά την ανατολή του ήλιου.
Δεν συνέχισα τη συζήτηση γιατί η αλήθεια είναι πως δεν είμαι τόσο πρωινός τύπος και δεν βλέπω συχνά τον ήλιο να ανατέλλει. Ή, τέλος πάντων, ακόμη και όταν ξυπνήσω από τα άγρια χαράματα, δεν στέκομαι στο παράθυρο να περιμένω να δω τον ήλιο να ξεπροβάλει. Συνήθως τρέχω πανικόβλητη να προλάβω να πάω στη δουλειά μου.
Μετά όμως από τα λόγια της φίλης μου, επηρεάστηκα και αποφάσισα σήμερα, που έτσι κι αλλιώς θα ξυπνούσα πολύ νωρίς λόγω δουλειάς, να κλέψω 10 λεπτάκια και να βγω με τον Χουτς πρωί-πρωί έξω για βόλτα και να δούμε μαζί την ανατολή.
Ο Χουτς δεν εκτίμησε ιδιαίτερα τον λόγο της βόλτας, εγώ όμως πράγματι εντυπωσιάστηκα. Είχε δίκιο η φίλη μου. Πέρα από την ομορφιά του τοπίου και του ουρανού εκείνη την ώρα που σε γαληνεύουν, νιώθεις επίσης μια απίστευτη δύναμη βλέποντας αυτό το μικρό θαύμα να πραγματοποιείται μπροστά στα μάτια σου. Γιατί συνειδητοποιείς πως ό,τι και να γίνει, πάντα θα ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Μια νέα αρχή. Για όλους μας.
