Για παράδειγμα, θυμάμαι πως πάντα, μα πάντα, όταν έβρισκα μια κούνια μπροστά μου σκαρφάλωνα με μανία πάνω της. Και έμενα εκεί με τις ώρες. Όσο πιο ψηλά πήγαινα., τόσο πιο ελεύθερη ένιωθα. Και, όσο πιο ελεύθερη ένιωθα, τόσο πιο ευτυχισμένη γινόμουν. Και εννοείται πως είχα φάει άπειρες τούμπες. Αλλά, κάθε φορά που έπεφτα, το μόνο που ήθελα ήταν να σηκωθώ γρήγορα για να ανέβω ξανά πάνω στην κούνια.
Το ίδιο συνέβη πριν από λίγο καιρό που φωτογραφήθηκα για το People. Ναι, ναι, σε εκείνο το φανταστικό εξώφυλλο με τον Χουτς αναφέρομαι. Όχι, ευτυχώς δεν έφαγα τούμπα, αλλά όπως καταλαβαίνεις έκανα κούνια με τέτοιο ενθουσιασμό που δεν κατέβαινα με τίποτα. Πήγαινα ψηλά, ένιωθα ελεύθερη, ήμουν ευτυχισμένη. Είχα χαθεί στις σκέψεις μου και τα όνειρά μου.
Ώσπου είδα μια γλυκιά γατούλα.
Ουπς.
Μετά θυμήθηκα τον Χουτς.
Κατέβηκα αμέσως. Ευτυχώς τον πρόλαβα! Χεχε!
Καλό ΣΚ!
