Αυτά -και άλλα πολλά- συζητούσαμε με την κολλητή μου πριν λίγες μέρες που βρεθήκαμε για να πάμε θέατρο. Οι δύο μας. Κοριτσίστικα. Μας είχε λείψει τόσο πολύ αυτό. Γιατί, κακά τα ψέματα, μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις. Και όταν μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις, «μικραίνουν» οι αντοχές και ο ελεύθερος χρόνος. Ο χρόνος για εμάς και τους φίλους μας. Τρέχουμε όλοι από εδώ και από εκεί και τελικά ... χανόμαστε. Όμως η αληθινή αγάπη δεν χάνεται ποτέ.
Με τη Χριστίνα είμαστε φίλες από το σχολείο. Όχι πάρα πολλά χρόνια δηλαδή ;-p Μπορεί λόγω των προγραμμάτων μας -και της απόστασης πλέον- να μην βρισκόμαστε καθημερινά, όμως κάθε φορά που νιώθω πως θέλω να μιλήσω σε κάποιον, ξέρω πως θα είναι εδώ για να με ακούσει. Όπως κι εγώ είμαι πάντα εκεί για εκείνη.
Δώσαμε λοιπόν μια υπόσχεση η μία στην άλλη.
Να μην αφήσουμε τη ρουτίνα της καθημερινότητας να μας απομακρύνει. Θα προσπαθούμε να κάνουμε μαζί όσα μας αρέσουν. Μόνες μας. Όπως τον παλιό καλό καιρό. Που ήμασταν μικρά και ανέμελα κορίτσια. Θα πηγαίνουμε για παράδειγμα θέατρο μαζί μία φορά την εβδομάδα! Όπως κάναμε και την Πέμπτη που μας πέρασε. Πήγαμε και είδαμε «ΤΟ ΨΕΜΑ» με τον Θοδωρή Αθερίδη και τη Σμαράγδα Καρύδη -εξαιρετική παράσταση- και περάσαμε φανταστικά! Θα λέμε τα μυστικά μας, θα γελάμε δυνατά, θα ξεχνάμε τα προβλήματα ή θα τα ΥΠΕΡ-αναλύουμε όπως κάναμε παλιά. Και στο τέλος πάντα θα βρίσκουμε μια λύση και πολλούς λόγους για να χαμογελάμε. Άλλωστε γι' αυτό δεν είναι οι φίλες; Για να μας δείχνουν το δρόμο προς την ευτυχία, για να μας ανεβάζουν, να μας βοηθούν να ξεπερνάμε τα εμπόδια, να μας λένε αλήθειες και να μας κάνουν στο τέλος να αισθανόμαστε όμορφα. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τότε απλά ...δεν υπάρχει πραγματική φιλία.
