Δεν μπορώ να πω βέβαια ότι εκείνη τη στιγμή, ειδικά αν έχει ανηφόρες, δεν μου κόβεται η αναπνοή ή ότι δεν σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω, όμως στο τέλος πάντα πεισμώνω και τα καταφέρνω. Και τότε νιώθω πραγματικά ήρεμη.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι και απολαμβάνω τον ήλιο, το αεράκι και τις μυρωδιές των λουλουδιών που έχουν ήδη ανθίσει. Εκείνα τα λίγα λεπτά, κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι όσα καλά έχω την τύχη και την ευτυχία να έχω στη ζωή μου. Εκείνα τα λίγα λεπτά είναι μόνο για μένα. Σκέφτομαι όσα έχω καταφέρει εγώ η ίδια. Νιώθω περήφανη για τον εαυτό μου και τον επιβραβεύω με μια καλή κουβέντα (ή με ένα παγωτό).
Ας μην ξεχνάμε να λέμε ένα «μπράβο» σ’ εμάς. Για όσα είμαστε και για όσα καταφέρνουμε καθημερινά. Ακόμη και για τα μικρά κατορθώματά μας, όπως για τα 3 χιλιόμετρα που τρέξαμε σε χρόνο ρεκόρ για τα δικά μας δεδομένα.
Εάν δεν επιβραβεύσουμε εμείς τον εαυτό μας, ποιος θα το κάνει; Οι άλλοι; Χαχαχα. Δεν νομίζω!
