Πρέπει να είμαι περίπου 4 ετών, όμως έχω συνειδητοποιήσει ήδη πως αυτή η μέρα είναι μέρα χαράς και εθνικής περηφάνιας. Οι δικοί μου, μου έχουν εξηγήσει από το προηγούμενο βράδυ τη σημασία της εθνικής επετείου και γι’ αυτό ανυπομονώ να πάω στην παρέλαση. Είναι άλλωστε η πρώτη φορά που θα συμμετάσχω κι εγώ. Όταν φτάνω, πιάνω σφιχτά το χέρι της φίλης μου, σηκώνω ψηλά τη σημαία και χαμογελάω. Πως γίνεται ένα μικρό παιδί να νιώθει περήφανο; Κι όμως, έτσι ένιωθα. Και έτσι νιώθω ακόμη.
Σήμερα, λοιπόν, είναι μεγάλη γιορτή για όλους τους Έλληνες και έχει διπλή σημασία. Από τη μία, γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Ουσιαστικά γιορτάζουμε την αναγγελία της χαρμόσυνης είδησης που έφερε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στην Παναγία για την επικείμενη γέννηση του Ιησού Χριστού. Από την άλλη, αυτή η μέρα σηματοδοτεί την έναρξη της ελληνικής επανάστασης ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1821, από τον αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρο Υψηλάντη. Βέβαια, για να είμαστε ακριβείς, αυτή η επέτειος καθιερώθηκε στις 15 Μαρτίου 1838 από τον βασιλιά Όθωνα, προκειμένου να συνδεθεί με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Πρόκειται για μία από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες (για να μην πω η πιο σημαντική) στην ιστορία της Ελλάδας. Τέτοια μέρα θυμόμαστε και τιμούμε το θάρρος, τη λεβεντιά, την αυτοθυσία, το πείσμα και τη δύναμη των Ελλήνων που πάλεψαν για μια ελεύθερη χώρα. Γιατί ναι, οι Έλληνες είμαστε δυνατοί. Και στο τέλος πάντα τα καταφέρνουμε! Ό,τι και να συμβεί. Πάντα θα τα καταφέρνουμε!
Είμαι περήφανη που είμαι Ελληνίδα! Και ευελπιστώ η χώρα μας να ξεπεράσει γρήγορα όλες τις δυσκολίες και τον πόνο που βιώνει. Να σταθεί πάλι όρθια, αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι. Αυτό αξίζει στην Ελλάδα. Αυτό αξίζει σε όλους μας.
