Έτσι και σήμερα, λοιπόν, ξύπνησα λίγο νωρίτερα, έφτιαξα πρωινό και πήγα στον καναπέ με το laptop στα πόδια και άρχισα να γράφω. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά τον είδα να έρχεται αναστενάζοντας δίπλα μου -μην με ρωτάτε αν μπορεί ένα σκυλί να αναστενάζει, ο Χουτς μπορεί- και άρχισε να με κοιτάζει επίμονα. Μετά μου έκανε χαρές και μου αγκάλιαζε με το πόδι του το πόδι μου. Δεν άντεξα το βλέμμα του και τον ανέβασα πάνω. Για τελευταία φορά. (Αυτό είναι κάτι που λέω κάθε φορά που τον ανεβάζω στον καναπέ για να δικαιολογηθώ προσωρινά στον εαυτό μου).
Εκείνος, ικανοποιημένος και χαρούμενος, ξαπλώνει ανάσκελα και αρχίζει να ροχαλίζει. ΔΥΝΑΤΑ. Μάλλον κουράστηκε το βράδυ. Δεν κάνω πλάκα, όλο το βράδυ παίζει κυνηγητό με τα Dboys! Το θέμα είναι πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ από το ροχαλητό του. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, έχει κυριολεκτικά λιώσει ο γλυκούλης! Όσο και να του λέω να κατέβει κάτω, δεν το κουνάει. Είμαι σίγουρη πως τις περισσότερες φορές προσποιείται τον κοιμισμένο! Ναι, είναι θεατρίνος! Και πολύ βαρύς πλέον για να τον πάρω αγκαλιά και να τον κατεβάσω κάτω.
Τον λατρεύω όμως τον Χουτσάκο. Γιατί περνάω τα πρωινά μου, με τον πιο γλυκό και παραπονιάρη σκύλο του κόσμου!
Καλημέρα! ;-)
Δείτε ακόμα:
Πώς με το σωστό μακιγιάζ λέμε αντίο στο ρετούς (5+2 tips για τέλειες selfies)
