Η λανθασμένη πεποίθηση ότι οι στρουθοκάμηλοι κρύβουν το κεφάλι τους στο χώμα όταν βλέπουν κίνδυνο και η επιτυχής μεταφορά της στην ψυχολογία της αντιμετώπισης των καθημερινών μας προβλημάτων θα μπορούσαν πιθανότατα να συνοψίσουν αυτό το post, αλλά, σε περίπτωση που με κάποιον τρόπο ο τίτλος σού χτύπησε ένα καμπανάκι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα χρειαστεί κάτι παραπάνω από ένα λήμμα εννοιολογικού λεξικού για να σε πείσει ότι ίσως ήρθε η στιγμή να χωρίσεις.
Ας δούμε, λοιπόν, τους 7 λόγους που υποσχέθηκε αυτός ο τίτλος, αναλυτικά:
Λόγος #1: Ο φόβος της μοναξιάς
Που, σε συνδυασμό με την ανασφάλεια ότι ίσως η επόμενη σχέση να αργήσει ή και να μη φανεί ποτέ (ενδεχόμενο πιο απίθανο από το να πιάσει κανείς το τζακ ποτ στο Τζόκερ), μας κάνει συχνά να μένουμε σε σχέσεις που δεν μας καλύπτουν πλέον - ή δεν μας κάλυπταν ποτέ.
Λόγος #2: Η αναβλητικότητα
Η πιο προβληματική περίπτωση αναβλητικότητας είναι αυτή που αφορά το ραντεβού με τον οδοντίατρο. Η δεύτερη πιο προβληματική είναι αυτή που αφορά το τέλος μιας ήδη τελειωμένης σχέσης. Και, ακριβώς όπως συμβαίνει τελικά με τον οδοντίατρο, η καθυστερημένη αντιμετώπιση της κατάστασης είναι και η πιο επώδυνη.
Λόγος #3: Η καθημερινότητα που σας ενώνει
Το σπίτι στο οποίο συγκατοικείτε, ο σκύλος που πήρατε μαζί και οι κοινοί φίλοι που θα πρέπει να «μοιραστούνε» είναι μερικά από όσα μπορούν να φαντάζουν σαν ανυπέρβλητα εμπόδια, στη θεωρία. Στην πράξη, είναι απλώς μερικές ακόμα δικαιολογίες για την αναβλητικότητα που λέγαμε πιο πάνω.
Λόγος #4: Η ωραιοποίηση της κατάστασης
Δηλαδή περίπου αυτό: «Είναι καλό παιδί. Και ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις σήμερα κάποιον που να σε αγαπάει; Οι σχέσεις έχουν γίνει πολύ δύσκολες!». Ή αυτό: «Ναι, αλλά είναι ωραίος, έχει και καλή δουλειά, είναι και πιστός. Τι άλλο να θέλω από κάποιον δηλαδή;». Και περίπου 486 άλλες φράσεις που λένε οι άνθρωποι όταν μένουν σε σχέσεις που όλοι (ακόμα και οι ίδιοι) ξέρουν ότι έχουν τελειώσει.
Λόγος #5: Οι προσδοκίες των άλλων
Όταν έχεις έναν μόνιμο σύντροφο και είσαι στην ηλικία που όλοι γύρω σου παντρεύονται, δυο πράγματα είναι σίγουρο ότι συμβαίνουν: Α. Νιώθεις ότι και η δική σου σχέση πρέπει να πάρει τον ίδιο δρόμο σύντομα. Β. Το τακτ φίλων και συγγενών εξαφανίζεται, καθώς η ερώτηση «Εσείς πότε με το καλό;» δίνει όλο και πιο συχνά δυναμικό «παρών» στις φιλικές ή οικογενειακές συγκεντρώσεις. Και, κάπως έτσι, καταλήγεις στο Α δια της πλαγίας οδού.
Λόγος #6: Ο φόβος να μην τον πληγώσεις
Δηλαδή είσαι σίγουρη ότι δεν τον πληγώνεις περισσότερο μένοντας;
Λόγος #7: Απλώς, η συνήθεια
Η ρουτίνα μπορεί να γίνει εθιστική. Όλοι το έχουμε πάθει. Με μια δουλειά που δεν μας εκφράζει πλέον αλλά νιώθουμε ότι μας βολεύει, με ένα γυμναστήριο στην άλλη άκρη της πόλης αλλά «πού να βρίσκω μωρέ άλλο» και, φυσικά, με μία σχέση στην οποία η έννοια της συντροφικότητας αρχίζει και τελειώνει σε μια εύρυθμη (ή και όχι) συγκατοίκηση. Μόνο που, κάθε φορά που σπρώχνουμε κάτω από το χαλάκι τη σκόνη των προβλημάτων μιας κατάστασης, πιστεύοντας ότι αυτή η τακτική είναι καλύτερη από μια -σαφώς πιο μπελαλίδικη- φασίνα, κατεβάζουμε παράλληλα και τον πήχη των προσδοκιών μας λίγο πιο χαμηλά. Και αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα.
Δες ακόμα...
