Στη μεγάλη οθόνη (Δίδυμοι Θρύλοι - 2015): Ο Tom Hardy σε διπλό ρόλο
Στην πραγματικότητα: Reggie και Ron Kray
Γεννημένοι το 1933, οι δίδυμοι Reggie και Ron Kray ήταν οι βασιλιάδες της μαφίας του Λονδίνου τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Με τη συμμορία τους, «The Firm» (Η Εταιρεία), συμμετείχαν μεταξύ άλλων σε ληστείες και δολοφονίες πριν, τον Μάιο του 1968, συλληφθούν μαζί με άλλα 15 μέλη της «Εταιρίας» και οδηγηθούν ενώπιον της δικαιοσύνης. Τελικά, ο Reggie Kray κρίθηκε ένοχος για τον φόνο του συνεργάτη του, Jack McVitie, και ο Ronnie για τον φόνο του επίσης εγκληματία George Cornell. Καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ο Ronnie πέθανε στη φυλακή το 1995 ενώ ο Reggie αποφυλακίστηκε το 2000, λίγες εβδομάδες πριν πεθάνει από καρκίνο.
Στη μεγάλη οθόνη (Rush - 2013): Chris Hemsworth και Daniel Brühl
Στην πραγματικότητα: James Hunt και Niki Lauda
Οι δύο μύθοι της Formula 1 και η παροιμιώδης κόντρα τους πριν και μετά το φρικτό ατύχημα του Lauda στη διάρκεια γερμανικού Γκραν Πρι το 1976, έχουν γίνει αντικείμενο αμέτρητων αφιερωμάτων: Βρέθηκαν για πρώτη φορά μαζί στην πίστα το 1975 στο ολλανδικό Γκραν Πρι. Τον Αύγουστο του 1976, σε μια ακόμα συνάντησή τους στο σιρκουί , η Ferrari που οδηγούσε ο Αυστριακός χτύπησε στα προστατευτικά κιγκλιδώματα και τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο Lauda εγκλωβίστηκε στο μονοθέσιό του. Πριν άλλοι οδηγοί καταφέρουν τελικά να τον απεγκλωβίσουν, είχε υποστεί σοβαρά εγκαύματα στο κεφάλι και είχε εισπνεύσει τοξικά αέρια που είχαν προκαλέσει βλάβη στους πνεύμονές του. Ο Hunt κέρδισε τον αγώνα και ο Lauda έπεσε σε κώμα. Ωστόσο κατάφερε να αναρρώσει και να επιστρέψει στους αγώνες σε μόλις 6 εβδομάδες, παίρνοντας μέρος στο ιταλικό Γκραν Πρι, όπου κατέκτησε την τέταρτη θέση. Τελικά, ο Hunt κέρδισε το πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν. Και οι δύο αποσύρθηκαν από τη Formula 1 λίγα χρόνια αργότερα, αν και ο Lauda επέστρεψε το 1982. Το 1984, κατέκτησε για τρίτη φορά στην καριέρα του το παγκόσμιο πρωτάθλημα και, τελικά, αποσύρθηκε οριστικά το 1985. Ο Hunt πέθανε το 1993 σε ηλικία 45 ετών από καρδιακή προσβολή. Ο Lauda παραμένει ο ζωντανός θρύλος της Formula 1 και συμμετέχει στα Γκραν Πρι ως σχολιαστής.
Στη μεγάλη οθόνη (Eat Pray Love - 2010): Julia Roberts
Στην πραγματικότητα: Liz Gilbert
Ως συγγραφέας και freelancer στον χώρο των περιοδικών, και διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, η Liz Gilbert έβγαζε τη δεκαετία των ‘00s αρκετά χρήματα ώστε να αφήσει, για ένα χρόνο, τα πάντα πίσω της και να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο αναζητώντας όσα δεν είχε βρει στην «τακτοποιημένη» ζωή της στη Νέα Υόρκη (και στη σχέση με τον σύζυγό της). Όπως περιέγραψε αργότερα στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της με τίτλο Eat Pray Love, στο οποίο βασίστηκε η ταινία, κατάφερε, ταξιδεύοντας σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ινδία και η Ινδονησία, να γνωρίσει την απόλαυση, να βρει την πίστη και να βιώσει την ισορροπία (μαζί με έναν μεγάλο έρωτα, στο πρόσωπο του Jose Nunes, τον οποίο γνώρισε στο Μπαλί). Η Gilbert και ο Nunes παντρεύτηκαν, εκείνη έγινε πλούσια από τις πωλήσεις του βιβλίου (και τα δικαιώματα της ταινίας) αλλά ήταν μόλις πρόσφατα, τον Ιούλιο του 2016, που ανακοίνωσαν πως αποφάσισαν να χωρίσουν. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Gilbert αποκάλυψε, μέσω της σελίδας της στο facebook, ότι βρίσκεται σε σχέση με την καλύτερή της φίλη.
Στη μεγάλη οθόνη (Dallas Buyers Club - 2013): Matthew McConaughey
Στην πραγματικότητα: Ron Woodroof
Το 1985, στη δίνη της επιδημίας του AIDS, ο 35χρονος τότε Ron Woodroof διαγνώστηκε με τον ιό HIV και του δόθηκαν περίπου 30 μέρες για να ζήσει. Καθόλου διατεθειμένος να αποδεχθεί μοιρολατρικά αυτή τη δυσοίωνη πρόβλεψη, ο μέχρι πρότινος ηλεκτρολόγος αποφάσισε να έρθει σε σύγκρουση με τις αμερικανικές αρχές ψάχνοντας για φάρμακα (μη εγκεκριμένα από τον Οργανισμό Ελέγχου Φαρμάκων και Τροφίμων των ΗΠΑ) που θα παρέτειναν τον χρόνο ζωής του. Ίδρυσε το Dallas Buyers Club, μια λέσχη μέσω της οποίας πουλούσε αυτά τα φάρμακα και σε άλλους ασθενείς και τελικά κατάφερε να ζήσει για άλλα 7 περίπου χρόνια.
Στη μεγάλη οθόνη (Άθικτοι - 2011): François Cluzet και Omar Sy
Στην πραγματικότητα: Philippe Pozzo di Borgo και Abdel Sellou
Ο 65χρονος σήμερα Philippe Pozzo di Borgo, γόνος μιας γαλλικής αριστοκρατικής οικογένειας και κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας, δεν επρόκειτο ποτέ να συναντηθεί με τον αλγερινής καταγωγής Abdel Sellou, κατ’ επάγγελμα εγκληματία. Οι δυο τους ανήκαν σε διαφορετικούς κόσμους. Ωστόσο, το ατύχημα που είχε με αλεξίπτωτο πλαγιάς το 1993 ο Philippe Pozzo di Borgo, το οποίο τον άφησε παράλυτο από τον λαιμό και κάτω, και ο θάνατος της γυναίκας του τρία χρόνια αργότερα από καρκίνο, τον έφεραν αντιμέτωπο με την κατάθλιψη, από την οποία έμελε να τον βγάλει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο ο Abdel Sellou, παίρνοντας τη θέση του προσωπικού του φροντιστή. «Ήταν ασεβής, θρασύς και με χυδαίο χιούμορ, αλλά δεν με λυπόταν. Ξαφνικά, άρχισα να απολαμβάνω ξανά τη ζωή» έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ο πρώτος. «Η ζωή σε αναπηρικό καροτσάκι μπορεί να είναι αστεία, όπως ακριβώς μπορεί να είναι και στενάχωρη. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την αναπηρία τρομακτική, αλλά το μόνο που θέλουμε από εσάς είναι να είστε χαλαροί όταν είστε γύρω μας. Νιώθουμε καλύτερα όταν είστε έτσι». Η συνεργασία τους εξελίχθηκε σε μια δυνατή φιλία, που άλλαξε τις ζωές και των δύο. Ο Abdel Sellou ζει σήμερα στην Αλγερία με τη σύζυγο και τα παιδιά του, ενώ ο Philippe Pozzo di Borgo έχει ξαναπαντρευτεί και μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στο Μαρόκο και τη Γαλλία.
Βρες περισσότερες ιστορίες που ενέπνευσαν διάσημες ταινίες, στο πρώτο μέρος του αφιερώματος.
