Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την εκπομπή Flashback που έπαιξε στον ANT1 το Σαββατοκύριακο δείχνοντας στιγμές από τον Διαγωνισμό Ομορφιάς, έχω συνέχεια στο μυαλό μου εικόνες και σκέψεις από το παρελθόν. Από τότε, πριν τα καλλιστεία, που ήμουν μια επιμελής φοιτήτρια - φυτουκλάκι θα έλεγα - στην ΑΣΟΕΕ και είχα άλλα όνειρα για τον εαυτό μου, άλλους στόχους, άλλη κοσμοθεωρία.

Έχουν περάσει λίγα χρόνια, όμως ήταν αρκετά για να με αλλάξουν πολύ. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην εξωτερική εμφάνιση, όσο στο μέσα μου, τον τρόπο που σκέφτομαι, ονειρεύομαι, αντιδρώ. Στην αρχή δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Έλεγα πως όλα είναι ίδια. Τώρα πια όμως είναι ξεκάθαρο. Δεν είμαι το κορίτσι που ήμουν στα 18. Κι εσείς με ξέρετε όλα αυτά τα χρόνια, με έχετε δει να μεγαλώνω, να ερωτεύομαι, να κάνω λάθη, να κάνω σωστά. Με έχετε δει να αλλάζω μπροστά στα μάτια σας. Όπως κι εσείς. Αλλάζουμε μαζί. Τότε δεν ήθελα την αλλαγή, τη φοβόμουν. Τώρα ξέρω πως είναι απαραίτητη για να μην μείνω στάσιμη, για να εξελιχθώ, να ωριμάσω και να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα.

Θυμάμαι πως είχα βάλει στον εαυτό μου κάποια όρια. Πολλά όρια και πολλά καλούπια, για να είμαι ειλικρινής. Είχα πει αυτό το «εγώ ποτέ δεν θα...» και, με το που βγήκαν αυτές οι λέξεις από το στόμα μου, ήταν σαν να ενεργοποίησα κάποιες αόρατες δυνάμεις που θα πραγματοποιούσαν όσα στο μυαλό μου ήταν απαγορευμένα. Είμαι σίγουρη πως σας έχει τύχει και εσάς. Συνήθως, ό,τι κρίνεις, τελικά το λούζεσαι. Γι’ αυτό ποτέ δεν ξαναλέω «ποτέ». Ουπς, μόλις το έκανα ξανά ;-)

 

Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, ορίστε 5 πράγματα που είχα πει πως δεν θα κάνω και τελικά έκανα:

-Έλεγα ότι δεν θα δούλευα ποτέ σε μια ασταθή και αβέβαιη δουλειά. Οι βλέψεις μου τότε ήταν να εργαστώ σε μια μεγάλη πολυεθνική, να έχω σταθερό ωράριο, να έχω ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα-ρουτίνα και τίποτα να μην με βγάζει έξω από τα νερά μου. Τελικά, επέλεξα το πιο αβέβαιο, ανασφαλές και χωρίς πρόγραμμα ή ωράριο επάγγελμα. Η ιδέα ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική και απρόβλεπτη στην αρχή με τρόμαζε, τώρα όμως με εξιτάρει.

-Πίστευα ότι τα προσωπικά μου θα τα ξέρουν μόνο οι δύο κολλητές μου, αλλά τελικά τα ξέρουν σχεδόν όλοι. Βλέπετε, από μικρή ήμουν αρκετά κρυψίνους, δεν μου άρεσε να μιλάω για τα πολύ δικά μου θέματα. Ακόμη και στις φίλες μου αργούσα να πω τι συμβαίνει με κάποιον, γιατί ήθελα πρώτα να νιώσω σίγουρη μέσα μου. Αυτός είναι και ο λόγος που τα πρώτα χρόνια αρνούμουν πεισματικά να παραδεχτώ δημοσίως κάποια σχέση μου ή οι κοινές δημόσιες εμφανίσεις ήταν ελάχιστες. Τώρα πια, θέλω απλώς να ζω και να απολαμβάνω την κάθε στιγμή με τον άνθρωπό μου. Χωρίς να κρύβομαι. Άλλωστε είναι ωραίο να μοιράζεσαι τη χαρά σου.

-Στοιχημάτιζα ότι θα παραμείνω cool και δεν θα με ενδιαφέρει τόσο πολύ η γνώμη των άλλων. Έλα όμως που στο ξεκίνημά μου μόνο cool δεν ήμουν. Είχα μια μανία να κυνηγώ την αποδοχή. Ήθελα όλοι να με αγαπούν (υπερβολικά ρομαντικό κορίτσι) και η αλήθεια είναι πως στην αρχή το είχα καταφέρει. Ή μάλλον έτσι πίστευα. (Πού να ήξερα ότι δεν υπάρχει αληθινή αγάπη στον συγκεκριμένο χώρο. Πού να ήξερα ότι το «σ' αγαπώ», που λένε με μεγάλη ευκολία κάποιοι όταν σε συναντούν, μπορεί να σημαίνει «σε βαριέμαι», «σε μισώ», «τι θες κι εσύ τώρα;». Anyway, θα τα πούμε άλλη φορά αυτά). Τα πρώτα χρόνια δεν είχε πει ποτέ κάποιος κάτι αρνητικό για μένα - και αυτό γιατί δεν τολμούσα να κάνω κάτι παραπάνω για να μην με κριτικάρουν. Μετά συνειδητοποίησα πως κλειδωνόμουν στον εαυτό μου. Και ήθελα να κάνω την επανάστασή μου. Και ήρθαν τα περίφημα cupcakes, μετά η πρώτη κινηματογραφική ταινία, μετά το θέατρο, μετά το «Oops I did it again» στο Madwalk, μετά και η δεύτερη κινηματογραφική ταινία, μετά οι δύο κύκλοι του Dancing with the stars και μετά... η απελευθέρωση στο ΟΛΑ. Και θα έρθουν κι άλλα. Γιατί πλέον δεν φοβάμαι να ρισκάρω. Κι ας μην αρέσω σε όλους. Και ας με κριτικάρουν. Δεν θα κερδίσω ποτέ την αποδοχή όλων. Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους. Όπως και μένα δεν μου αρέσουν όλοι. Έτσι, τον τελευταίο καιρό γίνομαι ξανά cool, ακόμη κι όταν άλλοι θέλουν να χάσω την ψυχραιμία μου, λέγοντας κακίες μπροστά μου. Ή και πίσω μου. Ή και στο πλάι. Αλλά σας έχω εξηγήσει γιατί δεν απαντάω δημοσίως σε αυτές, εδώ.

-Επίσης, μικρή έλεγα ότι θα μαθαίνω από τα λάθη μου. Έλα όμως που άργησα πολύ να τα αποδεχτώ. Δεν μου τα συγχωρούσα. Κυνηγούσα την τέλεια εικόνα. Ναι, το παραδέχομαι. Ήθελα να είναι όλα τέλεια, όλα στρογγυλεμένα. Χωρίς γωνίες, χωρίς λάθη. Τώρα, μολονότι εξακολουθώ να θέλω να είναι όλα στην εντέλεια (το σύνδρομο της καλής φοιτήτριας με στοιχειώνει ακόμη), συγχωρώ τα λάθη μου και παραδέχομαι τις λάθος επιλογές μου. Α! Και δεν λέω πια αυτό το εγωιστικό που έλεγα πάντα στις συνεντεύξεις μου ότι «αγαπώ τα λάθη μου και θα τα ξαναέκανα γιατί αυτά με έφεραν ως εδώ». Όχι, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα έκανα κανένα από αυτά. Χαζή είμαι να τα ξανακάνω; Δεν τα αγαπώ, γιατί μερικές φορές μου προκάλεσαν πόνο, όμως μου τα συγχωρώ. Γιατί τώρα έμαθα. Για παράδειγμα δεν θα ξαναμείνω «πίσω» στη δουλειά, επειδή κάποιος θα μου το ζητήσει. Ναι, μου έχουν ζητήσει να κάνω πίσω, να μην μιλάω πολύ για να φανούν και οι συνεργάτες μου. Κι εγώ -η κουτή- το έκανα με χαρά. Άκουγα όσα μου έλεγαν και δεν άκουγα την καρδιά μου. Πού να ήξερα ότι μετά δεν θα ξαναέβρισκα χώρο και χρόνο για να πάρω έστω μια ανάσα. Πού να ήξερα ότι θα βίωνα τη χειρότερη τηλεοπτική χρονιά, κλειδωμένη στο καμαρίνι να κλαίω; (Ξέρετε πού αναφέρομαι, δεν χρειάζεται να το κάνω πιο συγκεκριμένο). Δεν ήξερα πώς να διεκδικώ όσα μου αναλογούν. Εγώ έφταιγα. Τώρα πια ξέρω. Και, τα τελευταία χρόνια, είμαι τυχερή που συνεργάζομαι με ανθρώπους που μου προσφέρουν όσα θέλω γενναιόδωρα.

-Τέλος, πίστευα πως δεν θα αλλάξω ποτέ εγώ η ίδια, η καθημερινότητά μου, οι φίλοι μου, τα πιστεύω μου. Κι όμως, έχω αλλάξει εντελώς. Και αυτό δεν ήθελα να συμβεί, για την ακρίβεια έκανα τα πάντα για να μην συμβεί. Όμως δεν μοιάζω πια σ’ εκείνο το κορίτσι που τα έβλεπε όλα αθώα και ρομαντικά. Τώρα έχω γίνει καχύποπτη και σκληρή όταν χρειάζεται. Η καθημερινότητά μου είναι μια τρέλα, οι φίλες μου έχουν γίνει ακόμη λιγότερες και, όσα πίστευα πως ποτέ δεν θα συμβούν, τελικά συνέβησαν.

 

Έτσι είναι η ζωή, γεμάτη αλλαγές. Και θα ήταν λάθος να μην αλλάζαμε κι εμείς μέσα από αυτές. Ο Κομφούκιος είχε πει τα εξής: «Αυτός που θέλει να είναι σταθερά ευτυχισμένος πρέπει να αλλάζει συχνά» και «Μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ». Δεν είμαι σοφός, αλλά ούτε ανόητος άνθρωπος και θέλω να είμαι σταθερά ευτυχισμένη. Άρα, λοιπόν, θα αλλάζω.

 

IMG 0480

Δ. Ν.

instagram: www.instagram.com/dutchesss_/
twitter: www.twitter.com/dutchesss_
facebook: www.facebook.com/doukissa.nomikou/
snapchat: dutchesss_nom