Είναι σχεδόν μεσημέρι και είμαι στο αυτοκίνητο. Έχει προηγηθεί ένα ακόμα πρωινό διαφορετικό. Ένα πρωινό γεμάτο τρομερές ειδήσεις και αριθμούς που σοκάρουν: 7 τα νεκρά παιδιά στη Νίκαια είπε ο Ολάντ, 10 άκουσα λίγο αργότερα στο ραδιόφωνο, περισσότεροι από 80 οι άνθρωποι συνολικά που είχαν χάσει τη ζωή τους το προηγούμενο βράδυ. Και οι αριθμοί συνεχώς αλλάζουν. Μόνο που δεν πρόκειται για σκέτα, άψυχα νούμερα. Αλλά για ανθρώπινες ζωές. Που χάθηκαν. Και θα χάνονται, αν δεν γίνει κάτι.

Οδηγώ και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου αυτό το κτίριο. «Praying for us» έχω διαβάσει κάπου ότι είναι ο τίτλος του συγκεκριμένου γκράφιτι, με δυο χέρια που προσεύχονται κοιτώντας όχι προς τον ουρανό, αλλά προς τη γη, προς όλους εμάς. Και οι σκέψεις, όπως και τα γιατί, πολλαπλασιάζονται στο μυαλό μου. Γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί να χάνουν άνθρωποι έτσι άδικα τη ζωή τους; Γιατί κάποιος να θέλει να στερήσει τη ζωή από ένα μικρό παιδί;

Αμέτρητα γιατί, και όλα χωρίς απαντήσεις. Για άλλη μια φορά.