Η σκληρή επικαιρότητα δυστυχώς προηγήθηκε και δεν πρόλαβα ποτέ να καταγράψω όσα μου ήρθαν στο μυαλό διαβάζοντας αυτό το γράμμα. Το έκανα τελικά χθες το βράδυ.
Ξεχώρισα τρία αποσπάσματα τα οποία ήθελα να μοιραστώ με σας, μαζί με κάποιες σκόρπιες σκέψεις:
«Για την ιστορία, δεν είμαι έγκυος. Αυτό που είμαι είναι μπουχτισμένη. Έχω μπουχτίσει με την εξονυχιστική και ντροπιαστική αδιακρισία που συμβαίνει καθημερινά κάτω από την ταμπέλα της “δημοσιογραφίας”, της “ελευθερίας του λόγου” και των “ειδήσεων για διάσημους”. Καθημερινά, τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου παρενοχλούμαστε από ντουζίνες αγριεμένων φωτογράφων που στέκονται έξω από το σπίτι μας και θα έφταναν σε απίστευτα για τον κοινό νου άκρα προκειμένου να αποκτήσουν οποιαδήποτε φωτογραφία -ακόμη και αν αυτό σημαίνει να βάλουν σε κίνδυνο εμάς ή τους άτυχους περαστικούς που τυχαίνει να περνάνε από εκεί».
Δεν έχω σε καμία περίπτωση ζήσει το κυνηγητό που έχει ζήσει εκείνη και η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα ελάχιστοι ξέρουν τι θα πει «άγριο κυνηγητό» από τους παπαράτσι. Και πάλι φυσικά, κανείς από την αγαπημένη, αλλά μικρή Ελλαδίτσα μας, δεν μπορεί να συγκριθεί με μια σταρ τέτοιου βεληνεκούς. Αυτό όμως που έχω δει να συμβαίνει γύρω μου, είναι η αδιακρισία μερικών σε ένα τόσο ευαίσθητο γυναικείο θέμα, όπως είναι η μητρότητα. Προφανώς και δεν αναφέρομαι σε μένα. Οκ, μπορεί να με έχουν παντρέψει, να με έχουν χωρίσει και να με έχουν κάνει ... μάνα(!) ουκ ολίγες φορές, μπορεί, στην αρχή ειδικά, να ένιωσα αμήχανα με ερωτήσεις περί γάμου και εγκυμοσύνης -λες και απασχολεί κανέναν δηλαδή- όμως σε καμία περίπτωση δεν έχω νιώσει την πίεση που νιώθει μια παντρεμένη γυναίκα που δεν έχει κάνει, για τους δικούς της -εντελώς προσωπικούς- λόγους, ένα παιδί. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχουν «νομιμοποιηθεί» στις συνεντεύξεις ερωτήσεις όπως «παιδάκι γιατί δεν έχετε κάνει ακόμα;» ή «γιατί δεν απέκτησες ποτέ ένα παιδί;». Πώς γίνεται να ρωτά κανείς μια γυναίκα κάτι τόσο προσωπικό, τόσο αδιάκριτο και -ίσως- τόσο επώδυνο για την ίδια - και μάλιστα τη στιγμή που ο ίδιος άνθρωπος πιθανότατα δεν θα έκανε ποτέ μια αντίστοιχη ερώτηση σε μια γνωστή του ή μια συνάδελφό του στη δουλειά; Θα του φαινόταν μάλλον άκομψο ή ακόμη και ανάρμοστο.
Το άλλο απόσπασμα που ξεχώρισα ήταν το εξής:
«Ειδικά ο τελευταίος αυτός μήνας υπήρξε διαφωτιστικός για το πώς ορίζουμε την αξία μιας γυναίκας βασισμένοι στη συζυγική ή τη μητρική της κατάσταση. Ο όγκος των δημοσιευμάτων που απασχολούν αυτή τη στιγμή τον τύπο για να “διαπιστώσουν” αν είμαι ή όχι έγκυος (για την εκατομμυριοστή φορά... αλλά ποιος μετράει;), μας κατευθύνει προς μια πεποίθηση: οι γυναίκες είναι με κάποιον τρόπο ατελείς, αποτυχημένες ή δυστυχισμένες αν δεν είναι παντρεμένες με παιδιά».
Συμφωνώ απόλυτα με όσα λέει κι ας είμαι από τις γυναίκες που πράγματι θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια. Και εύχομαι κάποια στιγμή να με αξιώσει ο Θεός και να μπορέσω να κάνω πολλά παιδιά. Να μεγαλώσω μικρά πλασματάκια που θα μαθαίνουν μαζί μου -κι εγώ μαζί τους- τι σημαίνει ζωή. Αλλά μπορώ να καταλάβω πως αυτός δεν είναι ο μόνος δρόμος για μία γυναίκα. Είτε επειδή έτσι επέλεξε, είτε επειδή έτσι τα έφερε η μοίρα. Και, από την άλλη, γιατί ένας άντρας μπορεί στα 50 του να θεωρείται «περιζήτητος εργένης» και μια ανύπαντρη γυναίκα της ίδιας ηλικίας να προκαλεί ακόμα και τον «οίκτο» της κοινής γνώμης- ή τουλάχιστον να αντιμετωπίζεται σαν... εξωτικό πουλί; Αρνούμαι να αποδεχθώ ότι μπορούν τα media και η κοινή γνώμη να έχουν λόγο στο τι θα επιλέξει ένας άνθρωπος για τη ζωή του, αρνούμαι να αποδεχθώ ότι, σε μια εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι καθημερινά πρώτη είδηση σε όλα τα Μέσα του κόσμου, δεν έχουμε ακόμα χωνέψει την ελευθερία ενός ατόμου να κάνει τις δικές του προσωπικές επιλογές. Ο καθένας ας κάνει ό,τι θέλει. Εμάς τι λόγος μας πέφτει;
Και φτάνω στο συμπέρασμα της Jennifer:
«Να πού κατέληξα σχετικά με αυτό το θέμα. Είμαστε ολοκληρωμένες με ή χωρίς σύντροφο, με ή χωρίς παιδί. Αποφασίζουμε μόνες μας τι είναι όμορφο σχετικά με το σώμα μας. Αυτή η απόφαση είναι δική μας και κανενός άλλου. Ας παίρνουμε τις αποφάσεις για τον εαυτό μας και για τα νέα κορίτσια σε αυτόν τον κόσμο που μας κοιτούν ως παράδειγμα. Ας πάρουμε αυτήν την απόφαση συνειδητά, έξω από τη φασαρία που δημιουργούν τα tabloid. Δεν χρειάζεται να είμαστε παντρεμένες ή μητέρες για να είμαστε ολοκληρωμένες. Πρέπει να ορίσουμε το δικό μας “και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα” για εμάς τις ίδιες».
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο. Για να «ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα» όμως, θα πρέπει πρώτα να βρούμε την ευτυχία που είναι κρυμμένη μέσα μας. Γιατί η ευτυχία... είμαστε εμείς. Είναι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε όσα μας συμβαίνουν. Μπορεί φαινομενικά να τα έχουμε όλα, όμως μέσα μας να νιώθουμε κενοί, δυστυχισμένοι. Και, από την άλλη, μπορεί να αντιμετωπίζουμε διάφορες δυσκολίες κι όμως να είμαστε ευτυχισμένοι.
Στο χέρι μας, λοιπόν, είναι η ευτυχία. Στο χέρι μας είναι να κάνουμε αυτό ακριβώς που επιθυμούμε εμείς, για εμάς. Και όχι οι άλλοι. Γιατί οι άλλοι πάντα θα βρίσκουν κάτι να πουν. Κάτι δεν θα τους αρέσει. Για κάτι θα γκρινιάξουν. Ε, και; Who cares! Για να μιλήσω και στην γλώσσα της Jennifer ;)
Η αλήθεια είναι πως την εκτιμούσα πολύ πριν από αυτή την επιστολή. Τώρα, όμως, της βγάζω το καπέλο.
Αυτά από εμένα.
Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ:
instagram: www.instagram.com/dutchesss_/
twitter: www.twitter.com/dutchesss_
facebook: www.facebook.com/doukissa.nomikou/
snapchat: dutchesss_nom
Δ. Ν.
Δείτε ακόμα...
Τι συμβαίνει πραγματικά στις φωτογραφίσεις: Όλη η αλήθεια σε φωτογραφίες και βίντεο
