Πώς είναι η ζωή μου ως παντρεμένη; Ίδια με πριν, από πρακτικής άποψης, αλλά και ταυτόχρονα πιο γλυκιά, τρυφερή και ευτυχισμένη. Πετάω ακόμα στα σύννεφα όταν σκέφτομαι ότι είμαι και επίσημα η «γυναίκα του». Και εξακολουθώ να λιώνω κάθε φορά που βλέπω τη βέρα στο χέρι μου – ή στο δικό του.
Αν υπάρχει όμως κάτι που έμαθα από τις τελευταίες δύο εβδομάδες, είναι ότι όλες οι στιγμές, όσο μεγάλες ή μικρές κι αν είναι, όσο πολύ κι αν τις περιμένουμε ή αν απλώς.... έρχονται έτσι ξαφνικά, κάποτε τελειώνουν. Και τι μένει; Η ανάμνησή τους. Προϋπόθεση όμως, για να έχουμε όσο περισσότερες και όσο πιο δυνατές αναμνήσεις από τις ευτυχισμένες στιγμές μας, είναι να τις ζούμε. Να είμαστε εκεί. Συνειδητά. Με όλο μας το είναι.
Σήμερα λοιπόν (και αύριο, και μεθαύριο και κάθε μέρα), θυμήσου:
-Να πέσεις στην αγκαλιά του το βράδυ και να μην ξεκολλήσεις μέχρι να σας πάρει ο ύπνος.
-Να απολαύσεις το φαγητό σου, χωρίς τύψεις. Και χωρίς να έχεις το μυαλό σου στην τηλεόραση.
-Να αφήσεις τη μυρωδιά των φρεσκοπλυμένων ρούχων να σε πλημμυρίσει με αυτή την υπέροχη μαμαδίστικη αίσθηση.
-Να είσαι «εκεί» όταν μιλάς στο τηλέφωνο με την κολλητή σου. Είμαι σίγουρη ότι έχετε πολλά να πείτε.
-Να είσαι «εκεί», ακόμα κι όταν η μαμά σου σε ρωτάει για άλλη μια φορά τι έφαγες και πώς ήταν η μέρα σου σήμερα. Έχεις φανταστεί πόσο θα σου λείπει αν κάποτε πάψει να σου τηλεφωνεί;
-Να κυλιστείς στο πάτωμα με τον σκύλο σου και να «γεμίσεις» από την ανιδιοτελή αγάπη του. Κι ας λερωθείς.
Ας ζήσουμε τις μικρές στιγμές όσο δυνατά θέλουμε να ζούμε τις μεγάλες. Και, όταν έρχονται οι μεγάλες, ας συνειδητοποιούμε το μεγαλείο τους. Αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την ευτυχία.
