Τον Danny
...και τον Droopy
Τα γνωστά -πλέον- D-boys. Βλέπετε, έχουν γίνει κάπως... φίρμες! Με ρωτάτε συχνά για τα αγαπημένα μου λαμπραντοράκια. Στο instagram, στον δρόμο, ακόμη και οι δημοσιογράφοι στις συνεντεύξεις! Απλά να, η αλήθεια είναι πως δεν λέγονται έτσι. Ουπς.
Η ιστορία είναι μεγάλη και αρκετά μπερδεμένη. Εν συντομία θα σας πω πως αυτά τα σκυλιά μπήκαν στη ζωή μου σχεδόν πριν από δύο χρόνια, όταν γνώρισα το... αφεντικό τους. Όταν τα πρωτοείδα και τον ρώτησα πως τα λένε, εκείνος -για κάποιον ανεξήγητο λόγο- μου είπε Danny και Droopy. Όπως καταλαβαίνετε, μου άρεσε αυτή η D-λογική (αφού και των τεσσάρων μας τα ονόματα ξεκινούσαν από το ίδιο γράμμα, το D). Έτσι, αποφάσισα να τα ονομάσω D-boys.
Μετά από αρκετό καιρό, αφού τα είχα ήδη αγαπήσει -αλλά και χιλιοφωτογραφήσει- μαθαίνω τα αληθινά τους ονόματα. Bob και Jack. Κανένας Danny, κανένας Droopy, κανένα D.
Πάγωσα.
Και μετά ξέσπασα σε γέλια.
Δεν είχε νόημα όμως. Είχαν πλέον καθιερωθεί ως D-boys. Ή, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είχαν μάθει -και ούτε πρόκειται να μάθουν ποτέ- να ακούνε σε κανένα από όλα αυτά τα ονόματα. Το «αγάπες μου» αρκεί, όπως και ένα σφύριγμα.
Όπως βλέπετε πρόκειται για δύο πολύ αγαπημένα μεταξύ τους λαμπραντοράκια. Είναι αδέρφια και είναι κυριολεκτικά αχώριστα. Είναι συνέχεια μαζί, στο παιχνίδι, στο φαγητό, στον ύπνο, στις σκανταλιές. Δεν έχουν μαλώσει ούτε μία φορά! Ούτε έχουν γαβγίσει ποτέ σε κάποιον άλλον. Είναι απίστευτα φιλικά και χαδιάρικα.
Πλέον, είναι περίπου 4 ετών και στεναχωριέμαι που δεν τα είχα γνωρίσει όταν ήταν μικρότερα. Που ήταν κάπως έτσι:
Σας έχω ξαναμιλήσει για τις καθημερινές επιθέσεις αγάπης που δέχομαι από εκείνα, όπως και για την ικανότητά τους να μου φτιάχνουν τη διάθεση ανά πάσα στιγμή. Ναι, μην τα βλέπετε έτσι κάπως κοιμισμένα, νομίζω πως έχουν καταλάβει ότι τους βγάζω φωτογραφίες για το instagram και το παίζουν γλυκούληδες.
Η αλήθεια είναι όμως πως έχουν τρομερή ενέργεια και, όταν πάμε βόλτα, με βγάζουν νοκ άουτ!
Νοκ άουτ όμως με βγάζουν και μετά τη βόλτα. Ο λόγος; Δείτε την τρίχα στο πάτωμα!
Αυτό είναι το ένα και μοναδικό αρνητικό που έχουν. ΜΑΔΑΝΕ! ΤΡΙΧΕΣ ΠΑΝΤΟΥ! Βρίσκω τρίχες τους ακόμη και στο υπνοδωμάτιο, όπου -υποτίθεται- δεν μπαίνουν... Εν τω μεταξύ, το πάτωμα, ειδικά τώρα που βγάλαμε το χαλί, είναι ΜΑΥΡΟ και η τρίχα ΑΣΠΡΗ.
Χαλάλι τους, όμως. Άλλωστε, έχω βρει τη λύση. Είμαι συνέχεια με μια χτένα (γιατί, χτενίζοντάς τα, πέφτουν όσες τρίχες είναι να πέσουν) και το αγαπημένο μου Swiffer (για να μαζέψω εύκολα και γρήγορα όλες τις υπόλοιπες τρίχες - όπου και αν έχουν τρυπώσει) στο χέρι!
Ναι! Αυτό είναι το κρυφό όπλο μου! Ή μάλλον -για να είμαι ακριβής- το Swiffer είναι πλέον η προέκταση του χεριού μου :p
Έτσι όμως είναι τα σκυλάκια. Δεν είναι μόνο παιχνίδι. Θέλουν φροντίδα, αγάπη, περιποίηση. Θέλουν αγκαλιές και χάδια!
Για το κλείσιμο, ήθελα να βάλω μία selfie και με τους τρεις μας. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό:
Τζίφος. Χαχα!
Πολλά φιλιά!
Περιμένω τα σχόλιά σας εδώ:
instagram: www.instagram.com/dutchesss_/
twitter: www.twitter.com/dutchesss_
facebook: www.facebook.com/doukissa.nomikou/
snapchat: dutchesss_nom
Δ.Ν.
Δείτε ακόμα:
