Ναι, δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει την αγάπη. Ίσως επειδή δεν την καταλαβαίνουν, ίσως επειδή την φοβούνται, σίγουρα όμως όχι επειδή δεν τους έτυχε. Δεν είναι θέμα τύχης, είναι θέμα επιλογής. Είναι τρόπος ζωής. Επιλέγεις να ζεις με την καρδιά σου, αφήνοντας τα συναισθήματά σου ελεύθερα. Κι ας πληγωθείς, κι ας πέσεις, θα ξανασηκωθείς.
Θέλετε να σας πω εγώ προσωπικά τι αγαπώ;
Αγαπώ τη ζωή. Αγαπώ την οικογένεια μου, το αγόρι μου, τους φίλους μου, τον ήλιο, τη θάλασσα, τη δουλειά μου, εσάς, το παγωτό, τα σκυλιά μου, τα πουλιά που κελαηδούν, τη μυρωδιά της Άνοιξης, το κρεβάτι μου, τα βιβλία μου, την πατρίδα μου. Αγαπώ τα πάντα. Και αυτό γιατί απλά αγαπώ την Αγάπη. Αυτό το συναίσθημα είναι ο λόγος που ζω, μου δίνει δύναμη, όρεξη, θετική ενέργεια, φως, ελπίδα και πολλά χαμόγελα. Θα μου πείτε, πολλές φορές η αγάπη πονάει και πληγώνει. Ισχύει, η αληθινή αγάπη όμως μπορεί να γιατρέψει τον πόνο, μπορεί να συγχωρέσει και , αν δεν το κάνει, τότε δεν είναι αληθινή.
Αυτή είναι μία απλουστευμένη σκέψη στο μυαλό μου. Ξέρω βέβαια πως η αγάπη δεν είναι απλή υπόθεση. Αν δεν την φροντίσεις και δεν παλέψεις γι’ αυτήν, τότε σβήνει και εξαφανίζεται. Θέλει θυσίες, παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, χρόνο, υπομονή, δουλειά. Και, από την άλλη, δεν υπάρχει «τέλεια αγάπη». Πάντα θα υπάρχουν μικροπροβλήματα αλλά το μόνο που θα χρειάζεται είναι θέληση να τα λύσεις.
Δεν καταλαβαίνω λοιπόν όσους δεν ξέρουν ή φοβούνται να αγαπήσουν. Εδώ μπορεί να αγαπήσει ο Χουτς. Ναι, με αγαπάει αληθινά και μου το δείχνει κάθε φορά που με βλέπει. Έρχεται τρέχοντας στην αγκαλιά μου για να πάρει και να μου δώσει φιλιά. Παίζουμε με τις ώρες και με κάνει τρομερά χαρούμενη. Όταν δεν είμαι καλά, είμαι κουρασμένη ή άρρωστη, έρχεται κάπως διστακτικά -ή στεναχωρημένα- δίπλα μου και μου δίνει το χέρι του για να μου δείξει πως είναι εκεί για μένα -απίστευτο! Με περιμένει στην πόρτα κάθε μέρα μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι από τη δουλειά. Και δεν ζητάει τίποτα. Χάδια και φροντίδα. Και όταν κάτι κάνω λάθος, δεν μου κρατάει κακία.
Εν τω μεταξύ, ο άτιμος είναι τόσο καλός! Δεν έχει λερώσει ούτε μία φορά μέσα στο σπίτι. Οκ, μία μόνο φορά που ερχόταν κοντά μου ανήσυχος και δεν καταλάβαινα τι ήθελε. Και όταν το κατάλαβα ήταν πλέον αργά! Επίσης, δεν έχει πολλά σάλια, ενώ κανονικά η συγκεκριμένη ράτσα έχει! Με τα Dboys έγινε αμέσως φίλος, βέβαια και εκείνα τον υποδέχτηκαν με χαρά. Το μόνο του -ας πούμε- μειονέκτημα, είναι η τρίχα. Και αυτός μαδάει! Λιγότερο από τους άλλους δύο, αλλά μαδάει. Χαλάλι του όμως! Άλλωστε με ένα Swiffer στο χέρι είμαι έτσι και αλλιώς, δεν έγινε κάτι να μαζεύω και τις δικές του τρίχες. Το μαγικό πράσινο κουτί του με όλα τα προϊόντα που περιλαμβάνει είναι ο απόλυτος σύμμαχός μου εναντίον τους. Οι δικές του βέβαια είναι πιο ύπουλες, γιατί δεν είναι άσπρες αλλά καφέ, και στο μαύρο πάτωμα δεν φαίνονται καλά. Αλλά δεν πειράζει, σιγά το πρόβλημα. Όταν υπάρχει θέληση, αγάπη και... Swiffer όλα λύνονται!
Γιατί η άνευ όρων αγάπη που μας χαρίζουν αυτές οι ψυχούλες δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Θα μπορούσα να σας γράφω με τις ώρες για την αγάπη. Προτιμώ όμως να κλείσω με τρεις αγαπημένες μου φράσεις για το τι είναι αγάπη:
-Η αγάπη είναι υπεύθυνη για τα εννέα δέκατα της όποιας ατόφιας και ανθεκτικής ευτυχίας υπάρχει στην ζωή μας - C.S. Lewis
-Η αγάπη είναι ζωή. Κι αν χάσεις την αγάπη, χάνεις τη ζωή - Leo Buscaglia
- Και το αγαπημένο μου, από τον Νίκο Καζαντζάκη:
Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ και εσύ αφανίζονται.
Αγαπώ θα πει χάνομαι.
Καλό Σαββατοκύριακο :)
Δ. Ν.
Δείτε ακόμα: Όσα είχα πει πως δεν θα κάνω –και τελικά έκανα
