Γι’ αυτό ακριβώς και ο Petrovski ονόμασε το project του «Perception Is Reality», δηλαδή «Η αντίληψη της πραγματικότητας είναι η πραγματικότητα». Και, πράγματι, μέσα από τα δίπτυχα της σειράς πορτρέτων του, τα πρόσωπα, ανάλογα με το αν είναι φωτογραφημένα στο φως της ημέρας ή σε έναν υποφωτισμένο εσωτερικό χώρο, αλλάζουν τόσο πολύ που τελικά μοιάζουν με πορτρέτα διαφορετικών ανθρώπων.
Προσέχοντας, ωστόσο, κανείς τις εικόνες, θα παρατηρήσει ότι η δραματικότητα που δημιουργεί το κιαροσκούρο των σκοτεινών φωτογραφιών, λειτουργεί άλλες φορές θετικά ως προς το «θέμα» της φωτογραφίας, τονίζοντας τα χαρακτηριστικά του και κάνοντάς το πιο μυστηριώδες, και άλλες φορές αρνητικά, δίνοντας έμφαση σε λιγότερο γοητευτικά στοιχεία του προσώπου που το άπλετο φως των διπλανών φωτογραφιών σχεδόν εξαλείφει.
Το σημείωμα του φωτογράφου, που συνοδεύει το project:
Αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Και υποθέτω ότι μπορώ να διακρίνω αν όσα αντιλαμβάνομαι είναι η πραγματικότητα ή όχι . Ωστόσο, αν δεν μπορώ να αποδείξω (χωρίς αμφιβολία) ότι αυτό που αντιλαμβάνομαι ως αληθινό είναι πράγματι αληθινό, πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι τελικά είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι;
Cogito ergo sum, ή Σκέφτομαι, άρα υπάρχω. Η πρωταρχική και, πιστεύω, η μόνη γνώση που μπορεί κανείς να ξέρει πως κατέχει.
Η αντίληψή μου για τον κόσμο είναι η πραγματικότητα στην οποία ζω. Και σ’ αυτήν θα είμαι για πάντα παγιδευμένος. Ή μήπως είμαι ελεύθερος;
Δες ακόμα: Οι 10 μαγικοί κανόνες για να βγάζεις καλύτερες φωτογραφίες
